به گزارش آبنما کار بارها به تفاوت «گردشگر» (Tourist) و «مسافر» (Traveler) در منابع علمی و غیررسمی پرداخته اند و اختلاف نظرهای زیادی هم درباره اثر هر کدام وجود دارد. فارغ از قضاوت هایی که درباره بد یا خوب بودن این تاثیر می شود، یادآوری تعریف هر یک شاید کمک نماید نقشی که همگام سفر کردن برای خود مشخص کرده ایم را بیشتر دریابیم و بر آن اساس متوجه مسؤولیت ها و رفتارهای خود شویم.
به گزارش آبنما کار به نقل از ایسنا، سازمان جهانی جهانگردی در ساده ترین تعریف، توریست یا «توریست» را کسی می داند که به محلی غیر از شهر محل سکونت خود و با هدفی به غیر از کار و کسب درآمد سفر کند، دست کم یک شب در آن اقامت داشته باشد و هدف از این ماندگاری «کسب درآمد» نباشد و انگیزه هم سفر بیشتر گذراندن اوقات فراغت باشد.
بیشتر کشورها به «توریست» ها نگاه تجاری دارند و آنها را منبع کسب درآمد می دانند.
اما «مسافر» (Traveler) در تعریف ساده تری شخصی است که بین دو یا چند مکان و بیشتر به انگیزه ماجراجویی و کسب تجربه سفر می کند و تفاوت آن با گردشگر بیشتر در نوع مدیریت و برنامه ریزی سفر است. مسافر به خاطر نوع برنامه ریزی بلند مدتی که گاه دارد به کسب درآمد در جریان سفر نیز روی می آورد.
کاشفان و ماجراجویان قدیمی که امروزه سفرنامه هایی از خود بجای گذاشته اند، بیشتر در این دسته قرار داده شده اند.
وب سایت راهبردهای گردشگری (Stratourism) نیز در بیان ساده تری درباره تفاوت گردشگر و مسافر نوشته است: «توریست مقصد را با یک برنامه ریزی از قبل تعریف شده انتخاب می کند، بطوریکه هدف از آن ارائه اطلاعات کافی و علمی به همراه بهترین تجربه در تمام فعالیت های اصلی گردشگری به مخاطب خواهد بود اما در مورد مسافر برنامه ای از قبل تعریف شده ای وجود نداشته و همه چیز می تواند اتفاقی و بدون برنامه ریزی باشد، به همین خاطر یک مسافر می تواند یک تجربه بد را به همراه داشته باشد و یا این که تجربه ای را کسب کند که در هیچ برنامه تور از قبل تعریف شده ای وجود نداشته باشد.
مسافر (traveller ) از نگاه فاکتورهای توسعه پایدار خصوصیاتی دارد که سازمان جهانی جهانگردی آنرا این گونه تعریف کرده است: یک مسافر فردی است که مواد غذایی را هدر نمی دهد. اگر خلاقیت یا نوآوری در حین سفر دید درباره آن تبلیغ می کند. با افراد بومی ارتباط مناسبی برقرار می کند. از جایی خرید می کند که محصولات آن به محیط زیست لطمه نزند. بجای کاغذ از نسخه های دیجیتال استفاده می نماید. کدهای اخلاقی گردشگری را تبلیغ می کند و رواج می دهد.»

کدهای جهانی اخلاق گردشگری را سازمان جهانی جهانگردی در سال ۱۹۹۹، تصویب کرد که شامل ۱۰ اصل اساسی که اجزای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سفر و گردشگری را در بر گرفته است که به این شرح است:
ماده ۱: مشارکت گردشگری در درک متقابل و احترام بین مردم و جوامع
ماده ۲: گردشگری بعنوان ابزاری برای تحقق اهداف فردی و جمعی
ماده ۳: گردشگری، یک عامل توسعه پایدار
ماده ۴: گردشگری، برای حفظ میراث فرهنگی بشر و مشارکت در حفظ آن
ماده ۵: گردشگری، یک فعالیت مفید برای کشورهای میزبان و جوامع
ماده ۶: وظایف مشارکت کنندگان در توسعه گردشگری
ماده ۷: حق گردشگری
ماده ۸: آزادی حرکت گردشگری
ماده ۹: حقوق کارگران و کارآفرینان در صنعت گردشگری
ماده ۱۰: اجرای اصول اخلاق جهانی گردشگری
آگاهی پیدا کردن از نوع سلیقه و نقشی که در مسافرت داریم به انتخاب مقصد، برنامه ریزی و خرید خدمات متناسب با نیازی که داریم کمک زیادی می کند. آگاهی پیدا کردن تصمیم گیران و سیاست گذاران از این نقش ها در برنامه ریزی های جامع و تأمین زیرساخت در مقصد، متناسب با نیازی که مخاطب آن منطقه دارد، نیز مؤثر است.