آبنما کار: نمایشگاه نقاشی های داوود زندیان در گالری ایرانشهر شامل چیدمانی از تصاویر است که مهارت نقاشانه زندیان و علاقه او به تاریخ، بایگانی، گردآوری و گرامی داشت خاطرات را تصویر می کند.
به گزارش آبنما کار به نقل از مهر، نمایشگاه نقاشی های داوود زندیان از روز جمعه ۱۱ بهمن ماه در گالری ایرانشهر به آدرس خیابان کریم خان زند، خیابان شهید عضدی (آبان جنوبی)، خیابان سپند، پلاک ۱/۶۹ با حضور این هنرمند نقاش و تعدادی از هنرمندان راه اندازی شد و تا ۵ اسفندماه ادامه خواهد داشت.
مجموعه آثاری که از زندیان در گالری ایرانشهر به نمایش درآمده، شامل چیدمانی از تصاویر است که مهارت نقاشانه زندیان و علاقه او به تاریخ، بایگانی، گردآوری و گرامی داشت خاطرات را تصویر می کند.
داوود زندیان عضو انجمن هنرمندان تصویری نروژ، خانه هنرمندان ایران و بنیاد ملی نقاشان نروژ است و الان سومین باری است که این هنرمند نقاشی هایش را در ایران به نمایش درمی آورد. شیوه نقاشی داوود زندیان خیلی از مشخصات نقاشی معاصر را داراست: بیانگری در طرح و رنگ؛ روایتگری؛ طرد قواعد مرسوم پیشین در باب سبک و انسجام ساختار، ترکیب بندی و رنگ؛ کنار هم نشینی ساحت ها و زوایای دید متفاوت؛ و عدم تمایل به آرمانی کردن تصویر. نقاشی های فیگوراتیو و بسیار بیان کننده داوود زندیان برای اولین بار بعد از سال ها در دی ماه ۱۳۹۷ در گالری ایرانشهر به نمایش درآمد و با استقبال شایان توجه جامعه هنری ایران مواجه گردید. گزیده هایی از مجموعه-های «کافه گلشن»، «عکاس خانه آقای ادیب» و «مجموعه نوستالژی» که در سال قبل به نمایش درآمد انسان ها را در موقعیت های مختلف، رو به بیننده و در بین اشیا و پس زمینه هایی به تصویر می کشید که با هویت و خاطرات آنها پیوند داشت.
امیر نصری در استیتمنت این نمایشگاه درباره آثار داوود زندیان نوشته است: «در نقاشی های داوود زندیان هر خاطره ای همچون یک مقبره عمل می کند. در هر مقبره انبوهی از تصاویر در هم تنیده اند. این تصاویر با بازگشت به گذشته و ستایش قطعاتی از آن پذیرش مرگ، فقدان و «زمان ازدست رفته» را به تعویق می اندازند. گذشته همچون یک کل منسجم نمودار نمی گردد، بلکه در قطعات، گسست ها و اشیا خودش را آشکار می سازد. گذشته همچون روحی سرگردان نیست که گاهی در اینجا یا آن جا باشد؛ گذشته قسمتی از حافظه ی اشیا است. اهمیت اشیا در نقاشی های زندیان به خاطر همین تاکید بر گذشته است. اشیا تجسم روح گذشته و قسمتی از آن هستند. آنها کارکردی دوگانه دارند: از طرفی زنده بودن گذشته را تضمین می کنند و از جانب دیگر شاهدی برای از میان رفتن و مرگ مضاعف گذشته اند.
کیفیت نوستالژیک اشیا به این سویه دوگانه آنها اشاره دارد. زندیان در خیلی از آثارش با توسل به نوستالژی و ترسیم امور متعلق به گذشته، خودش را به ظاهر از بار خاطراتش خلاص می کند و برای این خلاصی از مؤلفه های تکرار شونده نظیر دوربین بهره می گیرد تا نشان دهد که همان مؤلفه های قبلی همواره در صورت های جدیدی تکرار می شوند. اساساً این میل به یادآوری پاسخی به قسمتی از اضطراب های وجودی است و نقشی پالایش گر دارد. این شگرد غالب در آثار زندیان با کتاب خانه های وی دستخوش تغییر می شود و در آنها با رهیافت دیگری از جانب نقاش مواجهیم. او با بازنمایی کتاب ها و کتابخانه ها، برخلاف نقاشی های قبلی اش به دنبال برون ریزی خاطرات نیست، بلکه در آنها درصدد پنهان ساختن گذشته است. بهتر است بگوییم که آنها را در این کتاب ها مدفون می سازد. کتابخانه ها دفتر خاطرات نقاش هستند که گذشته را از خواننده یا بیننده پنهان کرده است.»
منبع: آبنما کار
