آبنما کار: رضا مهدوی با گلایه از غفلت نسبت به کارنامه زنده یاد راغب، تاکید کرد این اصلا مطلوب نمی باشد که هر زمان هنرمند بزرگی جان خودرا از دست می دهد تازه به فکر خدماتش در عرصه های مختلف می افتیم.

رضا مهدوی آهنگساز، نوازنده و کارشناس حوزه موسیقی در گفتگو با خبرنگار مهر ضمن ابراز تاسف از درگذشت احمدعلی راغب آهنگساز پیشکسوت موسیقی انقلاب توضیح داد: به اعتقاد من مرحوم احمد علی راغب همچون آهنگسازان و موسیقیدان هایی بود که در عرصه نوازندگی تار و عود نیز همچون هنرمندان شناخته شده زمان خود به جامعه موسیقی معرفی گردید. او بواسطه هنر ارزشمندی که داشت با باورهای شخصی و بدون سفارش موسیقی خودرا در جریان انقلاب قرار داد و آثاری را برای این عرصه و دوران دفاع مقدس منتشر نمود که خیلی از این آثار بواسطه خلاقیت و ذوق هنری مرحوم راغب و همراهی هنرمندانی چون جناب میرزاده و محمد میرزمانی منجر به تولید آثار ماندگاری در سازمان صدا و سیما شد.
وی اضافه کرد: استاد احمد علی راغب پرورش یافته از مکتب آموزش و پرورش بود که در کسوت یک معلم همیشه می کوشید تا در عرصه های فرهنگی و هنری فعالیتهای موثری را انجام دهد. وی در جریان انقلاب بود که آثار بسیاری را تولید کرد و به همین جهت به او هنرمند «هزار آهنگ» هم می گویند و بطور قطع هم همه این آثار بطور مساوی نمی توانست از درجه کیفی عالی برخوردار باشد کما اینکه او هم چنین ادعایی را نداشت اما همین که توانست با این منش رفتاری آثار ماندگاری را در کنار مردم تولید نماید موید باورهای درونی این هنرمند به آنچه خلق می شد دارد.

مدیر اسبق مرکز موسیقی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی اظهار داشت: مرحوم راغب یکی از هنرمندان فعال حوزه موسیقی بود که به معنی و مفهوم مطلق کلمه به موسیقی همه قومیت ها عشق می ورزید و زمانی که در دفتر موسیقی و سرود سازمان صداوسیما مشغول به فعالیت می بود با روحیه ای مثال زدنی به تمام استانها سرکشی می کرد تا هنرمندان فعال موسیقی نواحی مناطق مختلف کشورمان را پیدا کرده و از آنها در تولید آثار کمک بگیرد. او واقعاً چهره ماندگاری در عرصه موسیقی بود که حالا افسوس می خورم چرا او و هنرمندانی چون محمد گلریز در زمانی که می باید، بعنوان «چهره ماندگار» معرفی نشدند. افسوسی که باید مدیران مربوط به این پروسه درباره آن پاسخ دهند.
مهدوی افزود: من بر این باورم مرحوم راغب یکی از هنرمندان مظلوم و متخصص موسیقی بود که با دیانت و عرقی که به مردم کشورش داشت آثاری را از خود بر جای گذاشت که تا سال ها می توانیم به ارزش آنها پی ببریم. و چه قدر حیف که این روحیه مرده پرستی ما را به یاد بزرگانی چون احمدعلی راغب می اندازد که بیاییم و کارهایش را بررسی نماییم. گرچه همین ها هم برای مرحوم راغب مهم نبود و او با اعتقاد به تولید کار ادامه می داد و به مثابه یک «نستوه خستگی ناپذیر» کارهایی را می کرد که از کمتر هنرمندی برمی آمد.

منبع: آبنما کار