به گزارش آبنما کار رویدادهای حوزه موسیقی در سال ۱۳۹۹ باآنکه در نحوه فعالیت هنرمندان با اما و اگرهایی مواجه گردید، اما بگونه ای بود که هرآنچه پیش روی مخاطبان قرار گرفت بی تأثیر از ماجرای بیماری کووید ۱۹ نبود.

خبرگزاری مهر -گروه هنر-علیرضا سعیدی: باآنکه در ایام پایانی سال ۱۳۹۸ خیلی ها فکر می کردند، جناب کرونا، این جرثومه خانمان برانداز حداکثر تا تابستان سال ۹۹ میهمان خانه ها و زندگی آدم هاست، اما دیدیم که نشد آنی که انتظار داشتیم. نشد و همین نشدن، ماجرا را به سمت و سویی کشاند که هر آدمی در هر شغل و کسوتی که قرار داشت بدجور زمین گیر شود (البته که خیلی ها هم به خیلی چیزها رسیدند!).
قصه به جایی رسیده که همچنان نفسمان تنگ است و دلمان پر از داغ از بیماری و مرگ، که شوک ناشی از آن ذره ای و لحظه ای تنهایمان نمی گذارد؛ همین ماسک و دست شستن و فاصله گذاری شده است قدرتمندترین اسلحه دنیا برای بودن؛ بله فقط برای بودن.
حالا در همین بودن ها، در شرایطی که اقتصاد و شرایط نابسامان زندگی فقط و فقط مجالی برای تأمین معاش و کسب لزوم های زندگی برای ما گذاشته، آدم هایی بودند و هستند و خواهند بود که با یک عزم جزم به شدت شجاعانه و از روی دغدغه آمدند و کار فرهنگی کردند. و عجب انگیزه ای می خواهد که در این شرایط بخواهی کار هنری انجام دهی و مبارزه کنی. مبارزه کنی تا خراب نشود همانی که در دوران غیر کرونائی برای بهبود و گسترش ش میان جامعه کوشش می کردی تا «هنر» زنده بماند. تا جان بازیگر در صحنه «تئاتر» نمیرد. تا نغمه نواگر و آواگر با «موسیقی» بماند و برود در خاطر. تا جذابیت و خیال پردازی و اندیشه نرود با «سینما»، تا رنگ زندگی از انواع و اقسام گونه های هنری که چشممان را به زیبایی تجسم می کرد، از بین نرود و خیلی اما و اگرهای دیگر که قصه اش بماند برای دوران پسا کرونا.
خلاصه اینکه روزهایی که گذشت، یا بهتر بگوییم سالی که گذشت در کنار هم نشینی مردم دنیا با ویروس و بیماری کرونا، سال پر از دشواری ها و سختی برای هنرمندان بود، هنرمندانی که باآنکه نمی توانستند حال و روزگار تلخ مردمان دورانشان را بطور کامل خوب کنند، اما تمام تلاش خودرا انجام دادند تا با خلق روایت ها و داستان های مختلف در حوزه تخصصی خود شرایط ملایم تری را برای آدم های کرونا زده اطرافشان فراهم آورند. شرایطی که یکی از مهم ترین آنها در حوزه موسیقی متبلور شد و خیلی ها در خیلی شرایط تلاش داشتند تا به سهم خود برای انتقال این حال خوب و البته اندیشه و تفکر سهم داشته باشند.
آنچه می خوانید گزارشی اجمالی از رویدادهای مهم حوزه موسیقی در سال ۱۳۹۹ است که هنرمندان و مدیران بخش های مختلف اینگونه هنری در آن سهم داشته اند. رویدادهایی که فارغ از بد بودن و خوب بودنشان به لحاظ کیفی، اساسا شرایطی متفاوت تر از روزهای غیرکرونایی داشتند و توانستند تجربه ماندگاری را هم برای مخاطبان و هم برای هنرمندان به یادگار باقی بگذارند.

پرده اول؛ کنسرتهای آنلاین؛ ایده ای که خیلی جدی شد
در دوران کرونا، ورود جدی به دنیای مجازی همه کارهای شغلی و غیر شغلی ما را تحت تأثیر قرار داد. کارهایی که موسیقی هم در آن استثنایی نداشت و همانند زمستان سال قبل که هنرمندان فعال این حوزه تجربه های «آنلاین» یا بهتر بگوییم «اینترنتی» را در حوزه اجرای زنده آثارشان پشت سر گذاشته بودند، این دفعه ماجرا را به سمتی کشاند که برگزاری کنسرتهای اینترنتی تبدیل به یکی از برنامه های روتین و مهم حوزه موسیقی شد. فضایی ملتهب و پر از پرسش های بی جواب که اساسا و حتما باید از کارهای مرتبط به آن بعنوان یکی از مهم ترین رویدادهای سال ۱۳۹۹ یاد کرد.
هنرمندان موسیقی خصوصاً فعالان حوزه پاپ که مسیر مرسوم پول سازی کنسرتهای زنده موسیقی را همانند روزهای پایانی سال ۹۸ مسدود می دیدند، در این مجال بود که دست به تجربه های موفق و ناموفقی در حوزه کنسرتهای اینترنتی زدند. تجربه هایی که گرچه برایشان آنچنان که باید دربرگیرنده مولفه های اقتصادی موثر بعنوان یک گزینه جایگزین کنسرتهای زنده نبود، اما توانست راه مهمی برای فراموش نشدن از دیدگان و حافظه شنیداری طرفدارانشان باشد. در مقاطعی از سال شرایطی برای برگزاری چند کنسرت زنده محدود در تهران و چند شهر دیگر فراهم آمد اما در مجموع در این سال فضایی فراهم آمد تا اهالی موسیقی از ظرفیت های اینترنتی به شکل دیگری استفاده کنند.
مجال برگزاری کنسرتهای اینترنتی توانست شکل و شمایل متفاوتی از خوانندگان و هنرمندان فعال این عرصه را پیش روی طرفداران و مخاطبانشان قرار دهد، شرایطی که تا پیش از ورود کرونا، تعدادی از آنها را طور دیگری به مخاطب و شنونده معرفی کرده بود فضایی که از همان ابتدای سال به سبب عدم شفاف سازی در گردش مالی تعدادی از اجراها توسط نهادهای مختلف، میزان دستمزد دریافت شده توسط برخی خوانندگان از مجموعه های مجری برگزاری کنسرتهای اینترنتی، نحوه شمارش آرای مخاطبان این کنسرت ها در قبل و پس از شروع کنسرت و مواردی از این دست موجبات این را فراهم نمود که ماجرای پرحاشیه برگزاری کنسرتهای اینترنتی که حتی در جشنواره موسیقی فجر سی و ششم هم بعنوان محور اصلی عنوان شد، بعنوان یکی از مهم ترین رویدادهای در رابطه با حوزه موسیقی مورد توجه قرار گیرد.
این تجربه به طور قطع به سبب کمبود زیرساخت های فنی و اینترنتی با مشکلاتی در کشورمان همراه شد و می بایست مورد واکاوی و صدمه شناسی جدی و تحلیل گرایانه در حوزه های محتوایی و فنی قرار گیرد تا باتوجه به ماندگاری بیماری کووید ۱۹ بتوان از آن بعنوان یکی از مهم ترین مولفه های کارهای اجرائی حوزه موسیقی در سال آینده هم یاد کرد.
البته این نکته را هم نباید فراموش نماییم که مجال برگزاری کنسرتهای اینترنتی توانست شکل و شمایل متفاوتی از خوانندگان و هنرمندان فعال این عرصه را پیش روی طرفداران و مخاطبانشان قرار دهد، شرایطی که تا پیش از ورود کرونا، تعدادی از آنها را طور دیگری به مخاطب و شنونده معرفی کرده بود، که گویی اسطوره هایی دست نیافتنی در حوزه های «مهربانی» و «معرفت» هستند، اما چرخه اقتصادی برگزاری کنسرت ها که فضای نامحدود مالی را برای برخی ها مسدود کرده بود، جلوه ای دیگر همین برخی ها را نمایان کرد که گویی این پول و جیب تماشاگران بوده که از آنها اسطوره معرفت و مهربانی درست کرده و باید از این پس با عینک شماره بالاتری به آن نگاه کرد.
عکس این شرایط هم صورت گرفت و بودند هنرمندان و خوانندگانی که الحق و الانصاف جانانه در کنار مردم روزگارشان ایستادند و برای خلق احوالات خوب و آرامش بخش در ایام پرالتهاب دست به کارهای خیرخواهانه و انسان دوستانه ای زدند که می تواند پس از دوران کرونائی بیشتر مورد واکاوی و جستجو قرار گیرند.

پرده دوم؛ جشنواره موسیقی جوان؛ اینجا چراغی روشن است
در وانفسایی که خیلی از کارهای موسیقایی کشور تحت تأثیر ویروس کرونا تقریباً به حالت نیمه تعطیل درآمد، این رویدادها و جشنواره های دولتی بودند که با اتکا به اتاق «مدیریت» و «فکر» خود همچنان به حیات خود ادامه داده و تلاش کردند تا چراغ موسیقی این دفعه در قالب و چارچوبی متفاوت میزبان مخاطبان و هنرمندان باشد.
یکی از این رویدادها و اتفاقات دولتی، «جشنواره موسیقی جوان» است که طی سالهای اخیر همراه با رویداد دیگری چون «جشنواره موسیقی نوای خرم» بار اصلی اجرای آثار موسیقایی در رابطه با گروه سنی کودک و نوجوان در قالب های جداگانه را به دوش می کشد. رویدادی که بدون شک یکی از تاثیرگذارترین و مهم ترین اتفاقات موسیقایی سالهای اخیر بوده که با حضور بزرگان موسیقی کشور در راس تصمیم گیری های فنی، توانسته سرمنشا کارهای موثری توسط هنرمندان در جریان تولیدات آثار موسیقایی کشور شود. آن گونه که خیلی از نوازندگان و خوانندگانی که الان در مجموعه ها و ارکسترهای مختلف کشور مشغول به فعالیت حرفه ای هستند از این مجرای راهبردی وارد فضای شغلی خود شدند.
در شرایط کرونائی و در زمانی که سال ۱۳۹۹ از کم رونق ترین سال ها در فعالیت موسیقایی هنرمندان شمرده می شود، رویدادی مانند جشنواره موسیقی جوان می تواند بعنوان یکی مهم ترین اتفاقات موسیقایی سال ۹۹ محسوب شود یکی از امتیازات این رویداد حضور یک دبیر متخصص و آگاه به مسائل موسیقی در حوزه های دانشگاهی و اجرائی با نام هومان اسعدی است که بواسطه این کیفیت دانش خیلی از هنرمندان مطرح موسیقی کشورمان همچون حسین علیزاده وارد یک کارزار دولتی شده اند. شرایطی که طی سالهای اخیر در برگزاری جشنواره موسیقی فجر هم وجود نداشته و می تواند از جهات بسیاری مورد توجه قرار گیرد.
اتفاقاً بنا بر این است که در وضعیت کرونائی و در زمانی که سال ۱۳۹۹ از کم رونق ترین سال ها در فعالیت موسیقایی هنرمندان شمرده می شود، رویدادی مانند جشنواره موسیقی جوان می تواند بعنوان یکی مهم ترین اتفاقات موسیقایی سال ۹۹ محسوب شود. رویدادی که بواسطه مهمانی ویروس کرونا در ایران انجام شد و باآنکه با حاشیه هایی هم به جهت نوع داوری و کیفیت آثار داشت اما توانست در این شرایط خودنمایی کند.
جشنواره موسیقی جوان در چهاردهمین دوره خود تابستان و پاییز سال ۹۹ با میزبان انجمن موسیقی ایران و همکاری دفتر موسیقی وزارت ارشاد و بنیاد رودکی بواسطه شیوع بیماری کووید ۱۹ این دفعه در سه بخش «موسیقی دستگاهی ایران»، «موسیقی کلاسیک»، و «موسیقی نواحی ایران» در قالب آنلاین برگزار شد، تجربه ای سخت که کار هنرمندان را برای اجرای آثارشان سخت و هم هیات داوران بخش های مختلف را با شرایط دشواری به جهت داوری مواجه کرد، تا آنجا که همین شرایط باعث کاهش کیفی آثار اجرائی شد که حتی برخی از مدرسان و هنرمندان هم درباره آن به اظهار نظر پرداختند.
در بخش «موسیقی دستگاهی ایران» خوانندگان و نوازندگان سازهای تار، تمبک، دف، سنتور، سه تار، عود، قانون، کمانچه، نی؛ در بخش «موسیقی کلاسیک» نوازندگان سازهای اُبوا، پیانو، ترومبون، ترومپت، فلوت، کلارینت، کنترباس، گیتار، ویلن، ویلنسل، ویولا، هورن؛ و در بخش «موسیقی نواحی ایران» خوانندگان و نوازندگان سازهای زهی، بادی و کوبه ای از مناطق مختلف کشور باهم رقابت کردند. همچنین، در حوزه‌ی موسیقی دستگاهی هم بخشی برای «حفظ کل ردیف موسیقی ایرانی» و بخشی هم با عنوان «بخش ویژه‌ی موسیقی دستگاهی: آفرینش در تکنوازی» در نظر گرفته شده بود.
آیین اختتامیه چهاردهمین جشنواره موسیقی جوان در حالی با معرفی برگزیدگان این رویداد انجام شد که دبیر هنری این رویداد از پیشنهاد طراحی جایزه ای به نام محمدرضا شجریان در دوره های آتی سخن گفت. البته ناگفته نماند طی روزهای گذشته هومان اسعدی برای چندمین بار بعنوان دبیر هنری دوره پانزدهم انتخاب شد، انتصابی که استمرار آن برای حضور یک پژوهشگر و هنرمندی دغدغه نگر چون هومان اسعدی را به فال نیک گرفت.

پرده سوم؛ استعفای مدیرعامل انجمن موسیقی ایران و آغاز یک داستان مهم!
یکی دیگر از رویدادهای مهمی که چند روز پیش از آغاز برگزاری سی و ششمین جشنواره موسیقی فجر به وقوع پیوست استعفای ناگهانی علی ثابت نیا از مدیر عامل انجمن موسیقی ایران بود.
اگرچه ماجرای کناره گیری یا استعفا در جریان کارهای فرهنگی هنری کشور قصه ادامه داری است و به طور قطع در دوره های آتی هم به کرات شاهد آن خواهیم بود، اما ماجرای استعفای علی ثابت نیا از آن جهت می تواند دربرگیرنده یک رویداد مهم برای موسیقی کشور باشد که این استعفا صرفا به منزله یک اختلاف شخصی فرد با فرد دیگر اتفاق نیفتاد بلکه یک تصمیم گیری خبرساز باعث این شد که علی ثابت نیا گویا به سبب اعتراض به این شرایط، عطای حضور در انجمن موسیقی ایران را به لقایش ببخشد.
اگر مبنای استعفای ثابت نیا را برمبنای خبرهای غیررسمی مربوط به حذف انجمن های موسیقی استانها و واگذاری امور به بخش خصوصی قرار دهیم، پس این استعفا می تواند مقدمه ای برای روشن شدن موتور یک مبحث حاشیه ای مهم در سال آینده باشد به هر حال این استعفای ناگهانی علی ثابت نیا آن هم در ایام منتهی به برگزاری سی و ششمین جشنواره موسیقی فجر پرسش های زیادی را میان اهالی رسانه بیان نمود. چرا یکی از مدیران فعال و کارآمد حوزه موسیقی کشور که اتفاقاً همکاریهای مستمری هم با دفتر موسیقی وزارت ارشاد طی دوران فعالیتش داشته و اغلب مدیران شعب استانی انجمن موسیقی کشور هم از عملکرد وی رضایت داشتند، یک دفعه تصمیم به کناره گیری از مهم ترین نهاد زیر مجموعه دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می گیرد که گویا مدیران ارشاد برای آینده و سرنوشت آن تصمیم دیگری گرفته اند.
آنچه فعلاً از شنیده ها و اظهار نظرات رسانه ای دیده و شنیده می شود حاکی از نارضایتی ثابت نیا درباره یکی از طرح های وزارت ارشاد که بی ارتباط با حذف انجمن های موسیقی استانها و تاسیس موسسات فرهنگی هنری وابسته به بخش خصوصی بجای این نهاد نیست، بوده است. شرایطی که هنوز هیچ مرجع رسمی درباره این مساله به اظهار نظر رسانه یا انتشار اطلاعیه ای دراین زمینه اقدام نکرده و هنوز نمی توان با اطمینان درباره آن صحبت کرد.
از نحوه انتخاب و گزینش مدیرعامل جدید انجمن موسیقی ایران پس از کناره گیری ثابت نیا که بگذریم اما ماجرای استعفای مدیرعامل انجمن موسیقی از این جهت می تواند بعنوان یکی رویدادهای مهم سال ۹۹ به حساب آید که اولاً هنوز دلیل روشنی برای خروج وی از یک مجموعه مهمی چون انجمن موسیقی ایران چه از ناحیه ثابت نیا و چه از ناحیه دفتر موسیقی وزارت ارشاد به رسانه ها عرضه نشده است.
دوم اینکه اگر مبنای استعفای ثابت نیا را برمبنای خبرهای غیررسمی مربوط به حذف انجمن های موسیقی استانها و واگذاری امور به بخش خصوصی قرار دهیم، پس این استعفا می تواند مقدمه ای برای روشن شدن موتور یک مبحث حاشیه ای مهم در سال آینده پیرامون کارهای موسیقایی کشور تلقی شود که دربرگیرنده ابعاد گوناگونی آن هم در ماه های پایانی فعالیت دولت خواهد بود.

پرده چهارم؛ جشنواره موسیقی نواحی؛ یک رویداد آنلاین دیگر اما بی رمق
یکی از مهم ترین رویدادهای موسیقایی کشورمان که می تواند از جهات بسیاری مورد توجه، بررسی و نقد قرار گیرد، جشنواره موسیقی نواحی است که از نخستین دوره برگزاری آن تا این دوره که به صورت آنلاین پیش روی مخاطبان قرار گیرد، آن قدر گرفتار تغییر و تحول در حوزه برنامه ریزی و مدیریت آن شد که هنوز هم نمی توان از آن بعنوان یک رویداد منسجم و موثر یاد کرد، اما اساسا به سبب گستردگی و تنوع موسیقایی که این رویداد در بطن و مایه وجودی خود دارد اساسا می تواند خاستگاه بسیار مهمی برای تغییر و تحولات موسیقایی ایران و البته نمایش گونه های ناب موسیقایی از مردمان سرزمینی باشد که در موسیقی و جهانی کردن آنچه می نوازند و می خوانند می توانند در عالی ترین درجات موسیقایی دنیا با در نظر گرفتن مولفه های مربوط به خود رخ نمایی کند.
در همین چارچوب جشنواره موسیقی نواحی می تواند مهم ترین عامل در جهت جهانی شدن موسیقی باشد که به مفهوم واقعی کلمه «ملی» است، اما چه اتفاقاتی افتاده که این رویداد زیر مجموعه کارهای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نتوانسته غیر از در نظر گرفتن استثنائات نتوانسته در قالبی ملی و بین المللی عرض اندام کرده و در این کارزار نمایش متنوع موسیقی های مبتذل چشم ها و گوش ها را به خود جلب نماید، خود نیازمند ساعت ها تحقیق و بررسی است که به اعتقاد نگارنده می تواند در ساحتی بسیار گسترده تر حتی در حوزه هایی چون گردشگری و موارد مشابه مورد توجه قرار بگیرد که متاسفانه نمی گیرد. اما اساسا چنین شرایطی که پایه گستر و بنیانگذار رویدادهایی چون جشنواره موسیقی نواحی است آن قدر مهم انگاشته می شود که از برگزاری آن به چه با کیفیت و چه بی کیفیت بعنوان یکی از مهم ترین اتفاقات یک سال کرونائی با شرایط سختش یاد نماییم.
ماجرای شیوع گسترده بیماری کووید ۱۹ و شرایط روحی جامعه فضایی را فراهم نموده بود که دوره سیزدهم جشنواره به یکی از کم رمق ترین رویدادهای جشنواره موسیقی نواحی تبدیل گردد روز چهاردهم مرداد ماه بود که احمد صدری از هنرمندان و پژوهشگران شناخته شده موسیقی نواحی ایران که طی سالهای اخیر در سمت های دیگری هم مشغول به فعالیت در معاونت هنری وزارت ارشاد بود بعنوان دبیر دوره سیزدهم جشنواره موسیقی نواحی که این دفعه هم قرار شد به میزبانی کرمان برگزار شود، برگزیده شد. میزبانی که قرار بود در سه دوره صورت گیرد اما با تصمیمات مدیران ارشاد بنا بر این شد که جشنواره برای چهارمین بار پی در پی در کرمانی اجرا شود که پیرامون نحوه میزبانی آن اظهار نظرات متفاوتی هم مطرح شده بود.
او بعد از این انتصاب بود که منصوره ثابت زاده، هوشنگ جاوید، محمدعلی مرآتی، دامون شش بلوکی و فواد توحیدی را بعنوان اعضای شورای علمی جشنواره معرفی نمود. جشنواره ای که این دفعه قرار بود با تمرکز روی مبحث دو بیتی خوانی پیش روی مخاطبان باشد.
به هر حال همانگونه که انتظار می رفت به سبب قرار گرفتن در وضعیت کرونائی، جشنواره از دهم تا سیزدهم آبان ماه به صورت اینترنتی و در دو قالب آنلاین و آفلاین در فضاها و مکان های تاریخی کرمان اجرا شد. اجراهایی که تعدادی از آنها از درجه کیفی قابل قبولی برخوردار بود و برخی دیگر هم آنچنان نتوانست مورد استقبال علاقه مندان این حوزه قرار گیرد، کما اینکه ماجرای شیوع گسترده بیماری کووید ۱۹ و شرایط روحی جامعه فضایی را فراهم نموده بود که دوره سیزدهم جشنواره به یکی از کم رمق ترین رویدادهای جشنواره موسیقی نواحی تبدیل گردد.
تصادف دو هنرمند پیشکسوت موسیقی نواحی ایل شاهسون، انتقادات تعدادی از هنرمندان از مبحث انتخاب شده برای جشنواره و همین طور دعوت از گروه های اجرائی و اجرای یک گروه موسیقایی در یاد و پاسداشت شهید قاسم سلیمانی همچون حاشیه هایی بود که در این رویداد شاهد آن بودیم.
البته در ایام گذشته هم سید مجتبی حسینی معاون امور هنری در احکامی اعضای شورای سیاستگذاری و دبیر چهاردهمین جشنواره موسیقی نواحی ایران را منصوب نمود. که در این احکام کیوان آقامحسنی، نرگس ذاکرجعفری، احمد صدری، حمیدرضا عسگری و محمدعلی مرآتی را بعنوان اعضای شورای سیاستگذاری چهاردهمین جشنواره موسیقی نواحی ایران منصوب شدند. وی همین طور در حکمی محمدعلی مرآتی را بعنوان دبیر چهاردهمین جشنواره موسیقی نواحی ایران انتخاب نمود.

پرده پنجم؛ جشنواره موسیقی فجر؛ کرونا، «باربد»، «سرود» و چند داستان دیگر
برگزاری سی و ششمین جشنواره موسیقی فجر آن هم در یک شرایط کرونائی شدیداً خطرناک، آن هم به صورت کاملاً اینترنتی و آن هم در قالب اصلاً تجربه شده هم می تواند به مثابه یکی از رویدادهای مهم موسیقی ایران در سال ۹۹ به حساب آید. این اهمیت هم نه بواسطه کیفیت برگزاری آن، بلکه به جهت شرایط برگزاری است که در یک سال کرونائی با وجود تمام فراز و نشیب ها، با وجود تمام بایدها و نبایدها با قالبی اصلاً تجربه نشده، یعنی در یک فرمت اینترنتی پیش روی مخاطبان قرار گرفت.
به طور حتم از خدمات و کارهای باارزش هنرمندانی چون شاهین فرهت و حسن ریاحی در حوزه موسیقی نمی توان بی تفاوت عبور کرد، اما اینکه چرا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خصوصاً دفتر موسیقی آنچنان مایل نیست تا از تفکرات و گزینه های جدیدی برای دبیری جشنواره مهمی چون جشنواره موسیقی فجر استفاده نماید خود مبحث مهمی است که باید مورد بررسی و واکاوی بیشتری قرار گیرد چارچوبی که دست اندرکارانش این دفعه تصمیم گرفتند پس از اعمال برخی تغییرات بخشنامه ای از دوره سی و پنجم، باردیگر «جایزه باربد» بعنوان یکی از دستاوردهای موفق ادوار گذشته (دوره مدیریت حمیدرضا نوربخش) را که در زمان مدیریت علی ترابی در دفتر موسیقی وزارت ارشاد از برنامه ریزی جشنواره حذف شده بود، احیا کنند تا مجال اینترنتی برگزار کردن جشنواره در دوره سی و ششم فضایی برای آزمون و خطا و پیدا کردن معایبی باشد که می تواند در دوره های بعدی فضای موثرتر و پویا تری را برای برگزاری جشنواره فراهم آورد.
البته در کنار اینها مبحث برگزاری بخش «پژوهشی»، جایزه «ترانه» و جایزه «موسیقی و رسانه» را هم نباید از کلیت جشنواره نادیده گرفت که هرکدام به فراخور تصمیمات رئیس جشنواره وارد کارزار رقابتی موسیقی فجر شدند و با وجود اما و اگرهایی که در نحوه داوری هر یک از آنها وجود داشت اما توانست میان پژوهشگران، ترانه سرایان و اهالی رسانه مورد توجه قرار گیرد.
جشنواره سی و ششم موسیقی فجر با شورای سیاستگذاری متشکل از سیدمجتبی حسینی معاون امور هنری وزیر ارشاد در احکامی مجید کیانی، حسن ریاحی، شاهین فرهت، نادر مشایخی و محمد الله یاری اما یک دستاورد دیگری هم داشت که باآنکه دستاورد شایان توجهی نیست، اما اساسا می تواند مقدمه ای واجب بر برگزاری جریانی باشد که عنوانش برگرفته از ایام پیروزی انقلاب اسلامی و دهه فجر است، بله کلید واژه ای به نام «سرود» که با تصمیم مدیران به بخش های حاشیه ای جشنواره فجر سال جاری راه پیدا کرد و پس از مدت ها طلسم بی توجهی به اینگونه موسیقایی و اساساً عدم حضور آثاری با مضامین انقلابی در یک رویداد ملی را شکست و حداقل ثمره ای که داشت این بود که مقدماتی را فراهم ساخت تا مدیران آینده جشنواره موسیقی فجر به اینگونه موسیقایی مهم توجه بیشتری داشته باشند.
یکی از نکات انتقادی دیگری که گمان می رفت حداقل در جشنواره موسیقی فجر سی و ششم این دفعه اتفاق نیفتد، انتخاب دبیر یا دبیر هنری جشنواره بود که با وجود انتقاداتی که در دوره سی و پنجم نسبت به معرفی شاهین فرهت بعنوان دبیر جشنواره صورت گرفت اما بازهم مدیریت دفتر موسیقی تصمیم گرفت از یک گزینه همیشگی برای دبیری دوره سی و ششم استفاده نماید و آن فردی نبود جز حسن ریاحی آهنگساز و مدرس پیشکسوت موسیقی کشورمان که همیشه بعنوان گزینه احتمالی ادوار مختلف مدیریتی جشنواره در بین اهالی رسانه و موسیقی مطرح می شود و در این دوره هم بعنوان دبیر برگزیده شد.

به طور حتم از خدمات و کارهای باارزش هنرمندانی چون شاهین فرهت و حسن ریاحی در حوزه موسیقی نمی توان بی تفاوت عبور کرد، اما اینکه چرا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خصوصاً دفتر موسیقی آنچنان مایل نیست تا از تفکرات و گزینه های جدیدی برای دبیری جشنواره مهمی چون جشنواره موسیقی فجر استفاده نماید خود مبحث مهمی است که باید مورد بررسی و واکاوی بیشتری قرار گیرد. شرایطی که متاسفانه به سبب همین رویکردهای کلاسیک و بدون خلاقیت ماجرای برگزاری جشنواره های موسیقی فجر به غیر از چند دوره محدود که آن هم بواسطه خلاقیت های مدیریتی دبیر و البته همراهی متولیان دولتی در ادوار مختلف پیش آمده، جشنواره موسیقی فجر در مسیری حرکت می کند که متاسفانه در هر دوره شاهد افول کیفیت و عدم استقبال هنرمندان صاحب نام عرصه موسیقی هستیم. شرایطی که حداقل در جشنواره هایی چون فیلم فجر و تئاتر فجر کمتر از موسیقی است و ماجرا را به سمت نگران کننده ای هدایت کرده که باید هرچه سریعتر فکری برای برون رفت آن کرد.
به هر ترتیب سی و ششمین جشنواره موسیقی فجر با ریاست محمد الله یاری، دبیری حسن ریاحی و شورای ارزیابی متشکل از محمد الله یاری رئیس جشنواره، محمد اطیابی نماینده انجمن صنفی هنرمندان موسیقی، داوود گنجه ای، نماینده خانه موسیقی، هادی آرزم هنرمند موسیقی، امین مویدی مشاور برنامه ریزی راهبردی معاونت امور هنری و صدرالدین حسین خانی نماینده مجمع صنفی تولیدکنندگان آثار شنیداری و حمید قبادی نماینده معاون امور هنری از ۲۸ بهمن تا ۴ اسفند با حضور گروه هایی در حوزه موسیقی ایرانی، موسیقی نواحی و گروه هایی از چند کشور اروپایی به صورت اینترنتی برگزار شد، رویدادی که این دفعه در بخش پاپ آن شاهد کمترین حضور هنرمندان بودیم و فضایی را فراهم نمود که از آن بعنوان یک رویداد متفاوت نام ببریم.
در مراسم اختتامیه این رویداد آنلاین هم که با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در تالار وحدت تهران برگزار شد، علاوه بر اهدای جوایز برگزیدگان جایزه باربد، جایزه موسیقی و رسانه و جایزه ترانه، از زنده یاد احمد علی راغب، حسن ناهید، ملیحه سعیدی و محمدرضا اسحاقی چهار هنرمند پیشکسوت موسیقی کشورمان قدردانی به عمل آمد.
چندی پیش هم خبری از طرف دفتر موسیقی وزارت ارشاد به رسانه ها ارسال شد که اعضای شورای ارزیابی باتوجه به شرایط دشوار برگزاری جشنواره، رعایت بخشنامه و همین طور پروتکلهای بهداشتی برای حفظ سلامتی مردم، برگزاری سی و ششمین جشنواره موسیقی فجر را مثبت و مناسب ارزیابی کردند. نگاهی که باید دید آیا مورد تایید هنرمندان و کارشناسان منصف حوزه موسیقی با در نظر گرفتن شرایط کرونائی سال ۹۹ هست یا خیر؟

منبع: abnamakar.ir