خراسان رضوی با عنایت به این پیشبینی که پتانسیل بالایی برای بازگشایی سفرهای بین المللی وجود دارد، امکان دارد مقاصد جنوب شرقی آسیا با تبدیل شدن به مقصد کار، عشایر دیجیتال (افرادی که از فناوری ارتباطات راه دور امرار معاش کنند و زندگی خویش را به شیوه عشایری انجام دهند) بسیاری را از زمان شیوع بیماری همه گیر برای کار و زندگی جذب کنند.
به نقل از نیوز، بیشتر کشورها مرزهای خویش را برای مهار بیماری همه گیر بستند و زمانی که اوضاع تاحدودی کنترل شد، بعضی از مقاصد جهانی و آسیایی مانند کارائیب (پالما و دومنیکا)، مالدیو یا امارات متحده عربی مرزهای خویش را به روی گردشگران بین المللی بخصوص افرادی که قصد ماندن طولانی مدت برای احیاء صنعت توریسم و حفظ سلامت عمومی را داشتند، باز کردند. از موفقیت های این کشورها، فراهم کردن شرایط طولانی مدت است که انتخاب عاقلانه ای برای شروع مجدد سفرهای بین المللی باشد.
بر مبنای انعطاف پذیری کاری گردشگران و مدل کاری (دورکاری) و کار از خانه، هتل یا اقامتگاه و محل کار که تلفیقی از کار و تعطیلات است، زمان طولانی که گردشگران بتوانند از سفر طولانی مدت لذت ببرند، در حالیکه از راه دور امرار معاش می کنند، روندی رو به رشد خواهد بود.
از آنجائیکه گذرنامه های واکسن هنوز در مقیاس وسیع (چه در سرتاسر جهان و چه در سرتاسر منطقه) استفاده نمی شوند، امکان دارد سازگاری با تبدیل شدن به مقصد کار، برای کشورهای جنوب شرقی آسیا بخصوص کشورهایی که توانایی کار از راه دور را دارند، هنوز در آستانه جذب گردشگران بین المللی (عشایر دیجیتال) باشد.
چرا کشورهای آسیای جنوب شرقی برای توسعه در مقاصد کاری مناسب هستند؟
کشورهای آسیایی مانند اندونزی، مالدیو و تایلند در خیلی از سیستم عامل های عشایر دیجیتال، به علت سیاست های آشکار برای توریستهای خارجی، به علل ذیل همیشه مقاصدی هستند که برای کار طولانی مدت سفارش شده اند.
اولا، از نظر جغرافیایی، کشورهای جنوب شرقی آسیا و همینطور آسیا معمولا دارای آب وهوای گرمسیری و سواحل زیبا هستند. در عین حال، هر کشور مانند مالدیو با جزایر بی شمار و پراکنده در مجمع الجزایر، تایلند با شهر پوکت، استان کرابی، جزیره ساموی و منطقه کولانتا، فیلیپین با شهر سبو و مانیل (پایتخت فیلیپین) یا اندونزی با جزیره های بالی و لومبوک، جزایر زیبا و مختلفی دارند. با عنایت به این خصوصیت مساعد جغرافیایی، مقصد می تواند سفر قرنطینه ای (تجربه همزمان سفر و قرنطینه برای گردشگران) یا حباب تفریحی (رفت وآمد گردشگران از یک هتل یا اقامتگاه به دیگری به شرط اجازه عدم قرنطینه) را گسترش دهد.
هم اکنون، تایلند برخی از طرح های سفر قرنطینه ای مانند قرنطینه گلف، قرنطینه ویلا یا قرنطینه قایق بادبانی را به صورت آزمایشی اجرا کرده است. علاوه بر این، ویتنام همینطور در حال بررسی سفر قرنطینه ای در جزیره فوکوک است. اگر تلفیقی از این طرح های سفر قرنطینه به همراه کار امکان پذیر باشد، به احتمال زیاد مقصد سبب جذب تعداد زیادی از گردشگران بین المللی، بخصوص با افزایش تقاضا برای کار و زندگی خواهد شد.
دوم، بیشتر مقاصد دارای فضای کار اشتراکی هستند. یافتن فضای کاری ایده آل و جامعه عشایر دیجیتال برای گردشگران در چیانگ مای یا پوکت (تایلند)، بالی (اندونزی) و همینطور در خیلی از جزایر آرام و غیر توریستی مانند کولانتا یا جزیره Koh Phangan (تایلند) دشوار نیست. حتی اگر فضاهای کار اشتراکی زیاد نباشد، هتل ها یا اقامتگاه ها در مقصد می توانند بسته های کاری را راه اندازی کنند که در این هتل ها یا اقامتگاه ها پیشنهادهای ویژه ای برای رزروهای طولانی مدت (هفتگی یا ماهانه) با نرخ ارزان تر از نرخ متوسط شب، همراه با سرویسهای خاصی مانند وای فای ثابت، صبحانه مجانی یا دسترسی به بعضی از امکانات عرضه می دهند. بعنوان مثال، هم اکنون مالدیو، فاقد هرگونه فضای کار اشتراکی است، ازاین رو هتل ها و اقامتگاه های آنجا مانند ناوتیلوس مالدیو، سونوا فوشی یا آنانتارا دیگو برای جذب گردشگران بسته های کاری را با قیمت های رقابتی بوجود آورده اند.
در نهایت، هزینه های زندگی در کشورهای جنوب شرقی آسیا نوسان دارد، اما هنوز هم برای عشایر دیجیتال، بخصوص از اروپا یا آمریکا قابل پرداخت می باشد. با درآمد عادی آنها، کرایه اتاق های طولانی مدت هتل و لذت بردن از «محل کار» جدید و مهیج کاملا امکان پذیر است.

برخی از چالش ها
دبی یکی از مقاصد در آسیاست که ویزای عشایر دیجیتال دارد و به عشایر دیجیتال اجازه ورود می دهد و آنان می توانند خانواده را به منظور زندگی به دبی بیاورند و یک سال برای شرکت خود در کشور مبدا دورکاری کنند. دبی حتی مالیات بر درآمد شخصی را از این عشایر دیجیتال دریافت نمی کند، حتی اگر از خدماتی مانند ارتباطات از راه دور یا آموزش در این کشور هم استفاده کنند.
در همین حال، اغلب مقاصد جنوب شرقی آسیا برنامه ویزای کار مناسب برای عشایر دیجیتال ندارند، چونکه آنها عموما آزادکار هستند و یا در شرکتهای مستقر در فناوری کار می کنند، ازاین رو مجوز کار لازم را ندارند.
در تایلند، برای اقامت تا چهار سال یک برنامه گذرنامه کار با نام SMART Visa وجود دارد. با این وجود، فقط افراد با صلاحیت بالا که گواهی درآمد بالا دارند، مجاز به استفاده از این برنامه هستند. در اندونزی هم برنامه های ویژه گذرنامه گردشگری برای اقامت طولانی مدت مانند Social Visa، Tourist Visa و Cultural Visa وجود دارد که به بازدیدکنندگان اجازه می دهد تا ۶۰ روز اقامت داشته باشند و می توانند آنرا ۳ دوره ۳۰ روزه دیگر تمدید کنند. با این وجود، همگی گذرنامه های گردشگری هستند، به این مفهوم که اجازه کار به گردشگران در کشور را نمی دهند.
ویتنام هم فوکوک را بعنوان محل کار برای عشایر دیجیتال برگزیده است و گذرنامه عشایر دیجیتال را علاوه بر گذرنامه گردشگری فعلی (برای یک تا سه ماه اقامت) عرضه می دهد. با این وجود، این مورد بعضی از مراکز بهداشتی و درمانی جزیره را تحت فشار قرار خواهد داد، بخصوص هنگامی که برنامه واکسیناسیون هنوز به صورت گسترده استفاده نشده است و ویتنام همچنان محتاط است تا اطمینان حاصل کند که شیوع بیماری از خارج کشور نباشد.

منبع: آبنما کار