آبنما کار: پاپ را می توان بعنوان منبع قدرت نرم کره توصیف کرد؛ توانایی کشور در اعمال قدرت جهانی بوسیله جذابیت و کشش، بجای استفاده از ابزار نظامی و اقتصادی. آنها قبل از این به سمت سیاست رفته بودند.

خبرگزاری مهر- گروه فرهنگ و اندیشه: با هر شاغول و معیاری که بررسی نماییم، گروه کی-پاپ «بی تی اِس» محبوب ترین گروه موسیقی در جهان است. این گروه، رکوردهای فروش و تعامل مخاطبان را شکسته اند، در جدول های رده بندی جهان و آمریکا بالا رفته اند، و پایگاه هواداری عظیمی را پایه گذاری کرده اند. در سال ۲۰۲۰، موزیک ویدئوی انگلیسی این گروه با عنوان «دینامیت» به نخستین آهنگ کی-پاپی تبدیل شد که در جدول ۱۰۰ موسیقی برتر سایت بیلبورد از رده نخست روند خودرا شروع کرد.
اما بی تی اِس تنها گروه محبوب کی-پاپ نیست. کی-پاپ – موسیقی کره ای که با ترکیب ژانرهای پاپ، هیپ-هاپ، و دَنس، مدلی بسیار همه گیر از سرگرمی را به وجود می آورد – درحال فوران است. طی یک دهه گذشته، تعداد بی شماری از گروه های کی-پاپ، یا گروه های آیدل، محبوبیت عظیمی در سرتاسر جهان به دست آورده اند.
در سال ۲۰۱۹، بلک پینک به نخستین گروه تماماً دختر کی-پاپ تبدیل شد که در جشنواره کوچِلا اجرا کردند. گروه پسرانه اِن سی تی برای انتخاب تازه ترین عضوشان درحال ساخت یک برنامه واقع نما در آمریکا هستند. صداهای گیرا و حرکات موزون دقیق کی-پاپ به طور فزاینده ای در همه جا دیده می شود، و ارزش تولید متمایز آن نیز اثرگذاری عمیقی بر صحنه جهانی پاپ داشته است.

کی-پاپ قسمتی از هالیو (به معنای «موج کره ای) است. این اصطلاح به صادرات و جهانی سازی سرگرمی و فرهنگ کره ای اشاره دارد که در اواخر دهه ۱۹۹۰ شروع شد. این موج به محبوبیت جهانی همه چیز منجر شده است؛ از گروه های آیدل و محصولات آرایشی و بهداشتی گرفته تا بازی های ویدئویی.
هالیو از ناکجاآباد نیامده است. شروع این موج، راهبرد فکر شده حکومت کره در پاسخ به تغییرات اقتصاد جهانی بود؛ و اوج گیری آنرا می توان به طور مستقیم به نقش اقتصادی، جغراسیاسی، و فرهنگی کره در قرن بیستم منتسب کرد. بعد از اختتام اشغال کره از طرف ژاپن در سال ۱۹۴۵، جنگ کره مجدداً پای خارجی ها را به این کشور باز کرد و نیروهای آمریکایی در سرتاسر کره جنوبی مستقر شدند. خاستگاه های کی-پاپ اغلب به این دوره نسبت داده می شود؛ در زمانی که گروه های موسیقی کره ای برای سربازهای آمریکایی موسیقی پاپ متأثر از غرب اجرا می کردند.
پس از جنگ کره، ژنرال دیکتاتور پارک چونگ-هی – به تشویق آمریکا که در آن زمان (و حتی امروز) در کره حضور نظامی داشت – سرمایه گذاری بر صنعتی سازی سریع کره جنوبی را شروع کرد. صنایع سرگرمی به شدت از طرف رژیم مورد سانسور و بی اعتنایی قرار گرفت. بعد از ترور پارک، کره در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ تغییرات را شروع کرد، و همزمان با مدرن سازی صادرات فرهنگی خودرا پرورش داد. ابرشرکت هایی نظیر سامسونگ سرمایه گذاری در فیلم سازی کره را شروع کردند. سپس در ۱۹۹۴، شورایی در دولت کره جنوبی یک گزارش جالب توجه منتشر نموده و در آن اشاره کرد که یک فیلم بلاک باستر – مثالش پارک ژوراسیک بود – می توان به تنهایی فروشی بیش از یک میلیون خودروی ساخت کره داشته باشد.
این ظرفیت سودآور بعد از بحران مالی ۱۹۹۷ آسیا و زمانی که کره جنوبی ناگهان با فلاکت اقتصادی و اعتراضات مردمی بمنظور درخواست کمک مالی از نهادهای بین المللی مواجه گردید، اهمیت بسیار زیادی پیدا کرد. کیم دای-جونگ در مراسم تحلیف ریاست جمهوری ۱۹۹۸ می گوید: «ما باید انرژی مان را صرف جهانی سازی فرهنگ کره نماییم … گردشگری، صنعت بصری، و کالاهای ویژه فرهنگی گنجینه ای هستند که بازاری نامحدود دارند.»
این شروع هالیو و کی-پاپ بود. دولت کره جنوبی نیز در برای کمک به توسعه این جریان، بمنظور تبلیغ فیلم ها، محصولات سرگرمی، بازی های ویدئویی، و موسیقی، برای غول های صنعت بودجه و مزایا تامین می کند. این حمایت دولتی مختص کره نیست: خیلی از کشورهای دیگر در وضعیت سازندگی – نظیر طرح «توافق جدید» روزوِلت در دوران رکود بزرگ آمریکا یا بازسازی میلتون کینز در بریتانیای پساجنگ – اقدامات مشابهی را انجام داده اند.
در هر دوی این طرح ها ارائه یارانه به حوزه هنر بعنوان راهی برای تقویت رشد اقتصاد دیده شده اند. همانند کشورهای فوق الذکر، این تغییر رویه اقتصادی برای کره مثمر ثمر بود: تا سال ۲۰۱۸، ارزش صنعت سرگرمی این کشور ۴.۵ میلیارد دلار برآورد شده است. اما اثرگذاری کی-پاپ فقط جنبه مالی ندارد. جنبه دیگر این اثرگذاری، فرهنگی است. بر اساس گزارش مؤسسه تحقیقات هیوندای، در سال ۲۰۱۷ از میان هر ۱۳ گردشگری که به کره جنوبی سفر کرده اند ۱ نفر دلیل سفرش را گروه بی تی اِس عنوان کرده است.
کی-پاپ را می توان بعنوان منبع قدرت نرم کره توصیف کرد؛ یا به عبارت دیگر توانایی یک کشور در اعمال قدرت جهانی بوسیله جذابیت و کشش، بجای استفاده از ابزارهای نظامی و اقتصادی. هالیو قبل از این مسیر خودرا به سمت سیاست نیز پیدا کرده است. آیدل ها در نشست تاریخی بین رهبران کره جنوبی و شمالی در سال ۲۰۱۸ اجرا کردند.
موارد ذکر شده به گوش طرفداران فرهنگ عامه آمریکایی آشنا است. ایالات متحده نیز به شدت به اثرگذاری قدرت نرم سیاسی اتکا دارد و بعد از جنگ جهانی دوم بمنظور صدور ملی گرایی آمریکایی به اقصی نقاط جهان، در هالیوود و دیگر قالب های سرگرمی سرمایه گزاری نموده است. بنا بر این است که متفکرین و کارشناسان تلویزیونی آمریکا، اوج گیری جهانی کی-پاپ را بعنوان نشانه ای از افول سلطه فرهنگی آمریکا تلقی می کنند.
البته خاستگاه دولتی هالیو مانعی بر سر راه سرگرم کنندگان کره ای بمنظور استفاده از پلت فرم هایشان برای رساندن صدای مردم نبوده است. خواننده معروف سای، در آهنگ پرطرفدار خود با عنوان «گانگنام استایل» (۲۰۱۲) با زیرکی شکاف طبقاتی کره را دستمایه طنز قرار می دهد. سای در سالهای ۲۰۰۲ و ۲۰۰۴، در تظاهرات ضد آمریکایی مقابل جنگ عراق و قتل غیرعمد دو دختر مدرسه ای توسط خودروی ارتش آمریکا که در کره جنوبی مستقر بودند، اجرا داشت که البته در نهایت بعد از به شهرت رسیدن در آمریکا بابت آن عذرخواهی نمود. بی عدالتی اقتصادی یکی از درون مایه های پرتکرار در فیلم های بونگ جون-هو کارگردان فیلم برنده اسکار «انگل» (۲۰۲۰) بوده است. هنرمندان کی-پاپ همین طور در پی حملات ماه مارس امسال در آتلانتا که منجر به کشته شدن چندین زن آسیایی تبار شد، نسبت به جرایم نفرت محور مقابل آسیایی تباران موضع گرفته اند.

اما اوج گیری کی-پاپ مسیر را برای شکل دیگری از قدرت نیز هموار کرده است: خود هوادارن. هوادارن کی-پاپ در بین وفادارترین هواداران جهان هستند و تمام تلاش شان را می کنند تا آیدل هایشان جدول های رکورد فروش و پخش اینترنتی را قبضه کنند. آنها همین طور مسیر را برای کارهای سازمان یافته سیاسی هموار کرده اند؛ در جریان انتخابات ۲۰۲۰ آمریکا، هواداران کی-پاپ ادعا کردند که با ثبت نام چند هزار نفری برای دریافت بلیت گردهمایی دونالد ترامپ و عدم شرکت در آن، جمعیت حاضرین را به شدت کاهش دادند.
همچنان که پایگاه های هواداری درحال تبدیل شدن به قوایی مستقل هستند، هواداران تسویه حساب با مسئله نژادپرستی در بین خودشان و همین طور گفتمان گسترده تر کی-پاپ و تصاحب فرهنگیِ فرهنگ سیاه پوستان را آغاز نموده اند. و باتوجه به آشنایی هواداران جدید بین المللی با کی-پاپ و فرهنگ کره، بنظر می رسد هالیو نیز به رشد خود ادامه بدهد. فهم ریشه های این صنعت در درک قدرت کشش و جذابیت امروز این ژانر نقشی محوری دارد.
نویسنده: سَم ناکاهیرا پایگاه ووکس

منبع: آبنما کار