به گزارش آبنما کار مراسم بدرقه و خاکسپاری ایران درودی امروز سه شنبه ۱۱ آبان ماه از مقابل موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد و سپس پیکر این هنرمند به سمت قطعه هنرمندان تشییع شد.

به گزارش آبنما کار به نقل از مهر، مراسم بدرقه و خاکسپاری ایران درودی هنرمند نقاش نوگرای پیشکسوت که روز هفتم آبان ماه درگذشت، امروز سه شنبه ۱۱ آبان ماه با حضور هنرمندان هنرهای تجسمی و سینمایی در فضای باز موزه هنرهای معاصر تهران اجرا شد.
در این مراسم علاوه بر هنرمندان، مدیران و مسؤلان شهری و فرهنگی و همینطور جمع کثیری از علاقمندان به این بانوی نقاش حضور داشتند که از آن جمله میتوان به علیرضا تابش، احمد مسجدجامعی، محمدجواد حق شناس، محمد طباطبایی، هادی مظفری مدیرکل هنرهای تجسمی، احسان آقایی رئیس موزه هنرهای معاصر تهران، نیکنام حسینی پور مدیرعامل مؤسسه هنرمندان پیشکسوت، سیف الله صمدیان، حبیب الله صادقی، لیلی گلستان، مستانه مهاجر، جواد مجابی، عباس مشهدی زاده و… اشاره نمود.

پیام دهکردی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون که اجرای این مراسم را برعهده داشت، در سخنانی بیان کرد: در وجب به وجب این خاک در زمانه هراسناک بلای شبه روشنفکری، ایران درودی یک روشنفکر اصیل و واقعی و کنش گر بود. بانو درودی آنچه را اندیشید، زندگی کرد و به بلندترین معراج تنهایی رسید.
وی در ادامه درباره حضور بعنوان مجری در مراسم و همینطور تأخیری که برای مراسم پیش آمده بود، توضیحاتی عرضه کرد و اظهار داشت: برگزارکننده این مراسم، بنیاد ایران درودی با میزبانی موزه هنرهای معاصر تهران است و مؤسسه هنرمندان پیشکسوت هم با بنیاد ایران درودی همکاری کرده است. کلیه موسیقی های این مراسم و مراسم عصر را فردین خلعتبری آماده کرده و از او بابت این مساله تشکر می نماییم.
عمید نایینی رئیس بنیاد ایران درودی هم در سخنانی اظهار داشت: حرف زدن از ایران درودی دشوار است و من بیشتر از چهل سال با او رفاقت داشته ام. ایران ما منظومه ای از اتفاقات خلاقانه بود اما جنبه آفرینش گری این بانوی هنرمند در نقاشی هویت او را می سازد و چه خوب که مراسم در موزه هنرهای معاصر برگزار می گردد که ایده تأسیس آنرا ایران درودی مطرح کرده بود. نقاشی برای ایران درودی صرفا یک اثر هنری نبود بلکه برخاسته از درون و ایمان او بود که بر بوم فرو می ریخت. خودش می گفت با نقاشی به عمق تاریکی راه یافتم و به اوج کهکشان پرواز کردم. همه می دانستیم که تصویر در خیال او تا به روی بوم نقش نمی بست، او نمی توانست خودش را از غریزه ناشناخته اش رها کند و این روحیه تا به آخر در او وجود داشت.
وی با اشاره به هدف زندگی ایران درودی که نقاشی بود، بیان کرد: در دوره ای تخیل و تصویرسازی او صرف ساخت برنامه هایی برای تلویزیون شد و در دانشگاه هم هنر تدریس می کرد اما نویسندگی او هم بسیار قوی بود. او نخستین بار از زمان دست به قلم شدن حدود چهار ماه بعد آثارش را نوشت. وی در سبک نگارش بر واژگان سوار و جدا از تسلط بر زبان فرانسه به زبان مادری خودش آگاه بود. او در این حوزه هم پیروز بود، چون کتابش سی و یک مرتبه چاپ شده است.

رئیس بنیاد ایران درودی اظهار داشت: ایران درودی عشق بی حد ای به ایران داشت و همواره به هویت ایرانی خود می بالید و به آن افتخار می کرد. طوری از ایران می اظهار داشت که گویی بخشی از جان اوست. او عملاً چنین روحیه ای داشت و فقط حرف نمی زد. درودی در معرفی خودش می گفت من ایران هستم! بعد کمی مکث می کرد و می گفت ایران درودی! همین که نام او نام کشورش بود اتفاقی معدود است و او با گفتن من ایرانم، دریچه ای رو به مخاطب باز می شد که مملو از فرهنگ و تمدن ایران بود. این اتفاق هربار تکرار می شد و او خستگی ناپذیر از ایران می گفت. این روحیه تا آخرین لحظه در رفتار و آثار درودی قابل درک بود.
جواد مجابی نقاش، شاعر و منتقد هم اظهار داشت: ایران درودی در بین ویرانه ها گل و نور و بلور می نشاند. خون و خاک را در تاریخ انعکاس می دهد و از افرادی که برای مردم کار کرده اند، یاد می کند اما فقط به تاریخ بسنده نمی کند بلکه به زمان حاضر می آید. از سوی دیگر درگیری ما با خودمان و قدرت های داخلی و خارجی و دیگر اتفاق ها، همواره بعنوان دغدغه در ذهن نقاش هنرمند ما نوسان داشته است. ما نقاشان متفکر کم نداشتیم و البته زیاد هم نبوده اند. منظورم افرادی مانند بهمن محصص است که هنرمند و روشنفکر بوده. درودی بعنوان روشنفکر با اتفاقات زمانه خود درگیر بود و سرگذشت تاریخ این بوم و بر دغدغه همیشگی اش بوده است. برای همین است که در قلب روشنفکران ایران و در دل مردم جایگاه خاص خودش را دارد.

وی اشاره کرد: هنرمند پاسخی برای فردا ندارد، اما پرسش های مهم خودش را درباره آن مطرح می کند و درودی در نقاشی هایش وسوسه ها و ذهن ناآرام یک هنرمند را بازتاب داده که همین برای هنرمند کافی است. همه اینها کافی نیست، اگر هنرمند به مردم و ملتش توجه نداشته باشد و این را همواره در درودی می دیدیم. افسوس می خوردیم که ایران درودی بین ما نیست اما شاد هستیم که وظیفه اش را به درستی انجام داده و همین مبحث سبب خوشی است.
طاها بهبهانی و آزاده درودی برادر زاده مرحوم ایران درودی هم بعنوان سخنران های بعدی سخن گفتند.
در آخر مراسم، نماز میت بر پیکر ایران درودی خوانده شد و سپس به سمت بهشت زهرا (س) بدرقه شد.

منبع: abnamakar.ir