آلبوم موسیقی نگاه با نوازندگی تار و سه تار عیسی زارع و نوازندگی تمبک محمدرضا طیار در قالب پنج قسمت موسیقایی ویژه پیش روی مخاطبان قرار گرفت.

به گزارش آبنما کار به نقل از مهر، «نگاه» عنوان یکی از تازه ترین آثار موسیقایی انتشار یافته در بهار سال ۱۴۰۱ است که به هنرمندی عیسی زارع در مقام نوازنده تار و سه تار و محمدرضا طیار در مقام نوازنده تمبک در ژانر موسیقی ردیف دستگاهی ایران پیش روی مخاطبان قرار گرفت.
در توضیحات تکمیلی این آلبوم موسیقایی آمده است:
بخش نخست: هم نوازی تار و تمبک
این مجموعه شامل پنج قسمت است که مدگردی های آن برپایه امکانات بالقوه دستگاه نواست. در دستگاه نوا چند نقطه تاکید (شاهد) وجود دارد که هرکدام از این نقاط توسط گوشه های معینی از این دستگاه معرفی می گردند. مثلا در نیشابورک نت شاهد، درجه سوم و در گوشه «نهفت»، شاهد درجه پنجم است. هرکدام از این تغییرات فضای خاص خویش را می سازد و می توان، با اندکی تغییر در بعضی درجات مد، فضاهای مدال جدیدی خلق کرد.
علاوه بر مدهای موجود در دستگاه نوا، مدهای دیگری مانند بیات ترک و کردبیات هم در سیر گردش مدها گنجانده شده و برای تثبیت بیشتر فضاها تار بگونه ای کوک شده که واخوان ها نقش مؤثری در این حوزه داشته باشند و بتوان چند نت شاهد را به صورت همزمان داشت.
از حیث آهنگسازی، قطعات با الهام از پایه های ملودیک و ریتمیک موجود در تارنوازی کلاسیک ایرانی ساخته شده است. البته تکنیک های دیگری هم (به ویژه در قطعات ضربی) به کاررفته، مانند چندصدایی هایی که معمولا در تکنوازی کلاسیک تار کمتر دیده می شود. تمبک بعنوان ساز همراه، علاوه بر حفظ ریتم، در ایجاد فضای «فانتزی» بسیار مؤثر بوده و نوازنده از تمامی امکانات این ساز به خوبی بهره برده تا بتواند در عین همراهی با تار فضای مستقل خویش را داشته باشد.

بخش دوم: تک نوازی سه تار
این مجموعه شامل سه قسمتِ مستقل است که، در عین حال، میتوان میان آنها شاهد نوعی پیوستگی بود. بیراه نیست اگر بگوییم این قطعات مروری است بر سه تارنوازیِ متأخر، اما نوازنده کوشیده است، دست آخر، نگاه خویش را از این طریق نمایان سازد. قسمت اول با درآمد ابوعطا شروع می شود. بعد از آن، می رسیم به قطعه ای ضربی که با الهام از شعری از سایه و شیوه نوازندگی زنده یاد محمدرضا لطفی طرح ریزی و اجرا شده است.
قسمت دوم حول گوشه حجاز ابوعطا گردش می کند و بعد از آن گریزی به مقام حسینیِ موسیقی عربی زده می شود. مقام حسینی از لحاظ ترکیب فواصل و نت شاهد به حجاز ابوعطا و گوشه حسینی در شور شباهت دارد. بر این اساس، قطعه ای ضربی اجرا می شود که برگرفته از یک موشح قدیمیِ عربی در مقام حسینی است.
قسمت سوم با گوشه اوج آغاز و وارد فضای مایه شور می شود. قطعه ضربی این بخش که در ابتدا برای تار ساخته شده بود حالا، با اندکی تغییر در مضراب گذاری ها، با تکنیک مناسبِ سه تار اجرا می شود. در این کار، از تکنیک هایی مثل چندصدایی های موجود در بعضی آثار استاد حسین علیزاده بهره گرفته شده است. نوازنده در هر دو بخشِ مجموعه به استقلال، پیوستگی و دست یافتن به نگاهی نو نظر داشته است.