به گزارش آبنما کار شواهدی تازه از هزاره پنجم تا هزاره دوم پیش از میلاد در جریان کاوش دیرینه شناسی تُل قلعه مرودشت کشف شد.
به گزارش آبنما کار به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، فضل الله حبیبی ـ سرپرست هیأت دیرینه شناسی تل قلعه مرودشت ـ درباره این کشف تازه توضیح داد: در این پروژه ابتدا به منظور تعیین عرصه و پشنهاد حریم محوطه تل قلعه، ۱۲ گمانه یک در یک متر بوجود آمد و شواهد باستان شناختی از هزاره پنجم و تا هزاره دوم پیش از میلاد در این گمانه ها به دست آمد و در انتها محدوده ای ۵/۵ هکتاری برای عرصه این محوطه مشخص شد.
او با بیان اینکه به منظور شناخت توالی لایه های سکونتی محوطه تل قلعه دو ترانشه به ابعاد سه در سه متر و دو در سه متر در برجستگی جنوبی محوطه به وجود آمد، اضافه کرد: در ترانشه لایه نگاری شماره یک شواهدی از بنای خشتی از هزاره دوم (عیلام میانه) متعلق به فرهنگ محلی «شغا-تیموران» شناسایی شد و در ادامه این کاوش در ترانشه دومِ لایه نگاری در دامنه تپه، لایه های سکونتی از هزاره دوم پیش از میلاد (فرهنگ های شغا-تیموران و قلعه)، لایه هایی سکونتی از هزاره سوم پیش از میلاد (فرهنگ های کفتری- بانش جدید) و نمونه ای تدفین خمره ای شناسایی شد.
دیرینه شناس پایگاه میراث جهانی تخت جمشید اظهار داشت: کاوش به منظور لایه نگاری، در نهایت با رسیدن به خاک بکر در عمق ۶۲۰ سانتی متری به پایان رسید.

مجموعه تخت جمشید رو به دشتی است که به واسطه جاری بودن دو رود «کر» و «سیوند» بر بستر آن، محلی حاصلخیز و با تاریخ و تمدنی چند هزارساله را شکل داده، بگونه ای که محوطه های ارزشمندی همچون تل باکون، تل موشکی، تل جری در حوزه رودخانه کر و تل قلعه در مجاورت رود سیوند با شواهدی از هزاره پنجم و چهارم پیش از میلاد، از مهم ترین محوطه ها این دشت به شمار می آیند.
تل قلعه به خاطر دارا بودن توالی دوره های مختلف تاریخی از هزاره پنجم پیش از میلاد تا دوران اسلامی از محوطه های ارزشمندی است که مطالعه روشمند آن به تنهایی الگوی کاملی از گاه نگاری دشت را عرضه خواهد نمود و ضمن شناخت نسبت به دوره های استقراری این محوطه، رابطه لایه های هخامنشی آن با «پارسه» تا حدودی مشخص خواهد شد.
تُل یا تپه قلعه اولین بار توسط لوئی واندنبرگ بلژیکی در دهه ۵۰ خورشیدی گمانه زنی کوچک شد و در بررسی های سنتی دیگر باستان شناسان، پی در پی تاریخی از دوره های مس- سنگی در ارتباط با هزاره پنجم و چهارم پیش از میلاد در آغاز عیلامی، دوره عیلامی، هخامنشی و اسلامی در این محوطه شناخته شده است.