آبنما کار: جامعه باستان شناسانی ایران به شیوه مرمت دژ دو هزار ساله «رَشکان» در شهرری تهران اعتراض کرد و نسبت به آنچه بر میراث فرهنگی و تمدنی کشور می گذرد، هشدار داد.
به گزارش آبنما کار به نقل از ایسنا، دژ رشکان که روی تپه ای در شهر ری تهران استوار شده، در سالهای ۱۳۱۳ تا ۱۳۱۵ خورشیدی از دل خاک و زباله بیرون آمد. باستان شناسان به سرپرستی «اریک اشمیت» این محوطه را کاوش کردند که همزمان با آن، بقایای مسجد جامع ری نیز کشف شد. بعد از آن، این کهن دژ بی سرپرست رها گردید و به مکانی برای انباشت زباله و اتراق معتادان و کارتن خواب ها تبدیل شد تا اینکه محوطه در سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۶ با جستجوهای دیرینه شناسی باردیگر سامان گرفت و این دفعه بقایای معماری اشکانی، ساسانی و اسلامی یافته شد.
این دژ که قدمتی نزدیک به ۲۳۰۰ دارد، در تمام این سال ها به هر نحو در معرض تعرض و تخریب بوده است. بتازگی نیز عکسهایی از شیوه مرمت آن انتشار یافته که واکنش کارشناسان مرمت و باستان شناسان را برانگیخته است. در این شیوه‌ی مرمت که بگفته کارشناسان بیشتر شبیه “بازسازی” و “ساخت و ساز” است، از مصالح ناهمگون و “سیمان” استفاده شده است، درحالی که ساختار این دژ متشکل از لاشه سنگ و ساروج، است.
جامعه دیرینه شناسی ایران نیز در واکنش به شیوه مرمت این دژ اشکانی ـ ساسانی اطلاعیه ای را صادر کرد که با مرور آنچه در ماه های اخیر بر میراث فرهنگی کشور گذشته، از زیر آب رفتن محوطه های باستانی «چم شیر»، تخریب بافت های تاریخی یزد و شیراز، مرمت غیراصولی و مخربِ گنبدهای مسجد شیخ لطف الله و شاه عباسی اصفهان، بی مبالاتی نهادهای مسؤول و ترک فعل آنها و ضعف نظارت تخصصی را همچون دلیلهای این رخدادها برشمرده و نسبت به “اصالت زدایی میراث فرهنگی و تاریخی ایران” هشدار داده است.
مرمت غیراصولی و مخرب دژ رشکان و استفاده از سنگ های ناهمگون و سیمان
منبع: آبنما کار
