آبنما کار: در همان زمان ها که زمزمه شیوع ویروس کرونا در میان مردم می چرخید، در یک روز سرد زمستانی به منزل مردی رفتیم که وجودش نور و گرما بود. مردی که محض آشکار شدن میهمانانش در رودی منزل، با لبخندی از سر مهر به آنها خوشامد گفت. حال چندان خوشی نداشت و حتی ما و البته دوستان دیرین خودرا به یاد نمی آورد، ولی با اینحال آراسته و بامتانت روی صندلی خود نشسته بود و در صورتیکه لبخند از چهره اش محو نمی شد، از همسرش می خواست که از مهمانان پذیرایی کند و خود درخواست می کرد که مبادا احساسی جز راحتی داشته باشند.
به گزارش آبنما کار به نقل از ایسنا، این مرد همان مردی است که حسین علیزاده در وصف او گفته است که او یک افسانه بود. همان هوشنگ ظریفی که به زعم شاگردش، هنوز رقص انگشتان وی در حرکتند!
هوشنگ ظریف، همین مرد است. مردی که نامش و نوای سازش یکی بود. هنرمندی بود که شیوه زلال و بی تکلف تارنوازیش آینه شخصیت و منش او بود. از هوشنگ ظریف به عنوان مرد خوش پوش موسیقی ایران یاد می شود، مردی که حتی در اوج بیماری، اصول آراستگی و ظرافت را از یاد نبرد، گویی که بالاترین خصلت ها در کنار نبوغ موسیقیش، در او نهادینه بود.
در موسیقی ایران، بسیارند هنرمندانی که از خصلت های اخلاقی نیکوی بی شمار آنها یاد می شود، که هوشنگ ظریف نیز در میان همین افراد زبانزد بود. ظریف همانطور که علی رهبری می گوید: «الگو و نمونه بود؛ یک هنرمند بزرگ، بااخلاق، بااستعداد و از نظر انسانی و اخلاقی در موسیقی ایران بسیار تمیز بود.»
از هوشنگ ظریف همیشه به عنوان استاد بی بدیل موسیقی ایران یاد می شود، استادی که شاگردانی چون حسین علیزاده و محمدرضا لطفی را تربیت کرد و دوست و یار قدیمی او؛ حسن ناهید درباره ی اش می اظهار داشت که «استادی بود دلسوز».
شفافیت مثال زدنی در اجرای قطعات، تکنیک قوی و صحیح وی در موسیقی، جایگاه وی در موسیقی را به شکلی ساخته بود که بزرگان موسیقی هیچ وقت از او بدون پیشوند «استاد» نام نمی بردند.
عشق به تدریس در ظریف به حدی بود که در مصاحبه ای زنده با رادیو فرهنگ در نوروز سال ۱۳۹۲ اظهار داشته بود: «بیش از هر چیزی من در دوران حرفه ای خود تدریس کرده ام، کاریست که به آن عشق می ورزم و بیش از نیم قرن تدریس کرده ام.»
هوشنگ ظریف در همین مصاحبه گفته بود که «عشق زندگی ما موسیقی بوده و هست. کارهای زیادی انجام دادیم، چه همراه با آقای پایور و چه همراه با ارکسترهای بزرگ.»
درست است، ظریف طی دوران کاری خود کارهای زیادی کرد؛ از اجراهای زنده گرفته تا تربیت شاگردان ولی نباید فراموش نماییم همانطور که سیدعلیرضا میرعلی نقی، پژوهشگر موسیقی گفته است: « وارستگی و آزادمردی او موجب شد در حقش بیش از اندازه تصور ما و تحمل او، جفا شود و همین ها چنین فرسودگی غم انگیزی را برایش پیش آورد و درهم شکستگی زودرسی را برایش رقم زد. در صورتیکه از نحوه زیستی چنان سالم و پاک چنین نتیجه ای انتظار نمی رفت. انگار همیشه بهترین ها باید منتظر بدترین ها باشند.»
البته خود ظریف در اوج تواضع درباره ی کمکاری اش در سالهای آخر اظهار داشته بود: «متاسفانه دست چپ من آرتروز گرفته و مدت هاست نمی توانم آن طور که باید و شاید ساز بزنم. اتفاقا دکتر هم رفتم فیزیوتراپی کرده ام ولی می گویند آرتزور خوب بشو نیست به همین جهت دیگر آن طور که باید و شاید فعالیت نمی کنم.»
هوشنگ ظریف – نوازنده فقید و سرشناس تار – سال ها عمرش را صرف آموزش موسیقی کرد. او که در جوانی در ارکستر فرامرز پایور می نواخت، بعدها در هنرستان عالی موسیقی ملی به تدریس مشغول شد و در طول حیاتش با هنرمندان سرشناس بسیاری همکاری کرد.
خود در همان مصاحبه رادیویی درباره ی سالهای همکاریش با فرامرز پایور اظهار داشته بود: «من خاطرات زیادی با پایور دارم، نزدیک به ۴۰ سال با او آشنایی دارم و در گروه او کار کرده ام. کارهایی که ایشان برای گروه می ساختند و نظمی که در کار داشتند واقعا بی نظیر بود. گاهی در رادیو ضبط داشتیم و بعد از آن که پروژه تمام می شد، همه بچه ها را به منزل خود دعوت می کردند. شامی هم از بیرون می گرفتند و در همان حین که معاشرت می کردیم، به ساعت یک بامدادان می رسیدیم و صبحش نیز ساعت ۹ با ایشان تمرین داشتیم. حال اگر فردای آن روز یک نفر پنج دقیقه دیر می آمد، ایشان اعتراض می کرد اما کسی به سبب نظم بالای او حرفی روی حرفش نمی زد که بطورمثال بگوید شب گذشته تا ساعت یک بامدادان در منزل او بوده ایم.»
به هر حال همانطور که خود ظریف گفته است، دیگر گروهی مانند آن گروه نخواهد بود؛ چونکه همه آنها با هم همدل بودند. دل همه آنها با هم همراه بود و هیچکسی خودرا بالاتر از دیگری نمی دید. گروهی که امثال ناهیدها و شهیدی ها و پایورها در کنار هم می نواختند و با این کسی به دیگری ادعای برتری نداشت.
در این قسمت می توانید ویدیویی از اجرای مشترک ظریف و نادر گلچین را ببینید.

منبع: abnamakar.ir