آبنما کار: به گزارش آبنما کار، نازلی عباسی ضمن اشاره به اینکه نگاهش در نمایشگاه برای زنی که نمی شناسم یک نگاه عکاسانه صرف نبوده است، بیان کرد تلاش داشته با کمی دخل و تصرف در عکاسی به بیان ایده و احساس خود بپردازد.

به گزارش آبنما کار به نقل از مهر، گالری شیدایی از از ۸ تا ۲۲ دیماه میزبان نمایشگاه عکس و چیدمان نازلی عباسی با عنوان «برای زنی که نمی شناسم» است. عباسی که در سالهای قبل به پژوهش هنر و عکاسی مشغول بوده است، این دفعه تجربه مفهومی جدیدی را با میانجی گری رسانه عکس به معرض نمایش گذاشته است. این نمایش، ترکیب چیدمان اشیا و فتومونتاژ و در واقع شامل یک چیدمان به نام «خاطرات معلق» است و ۱۶ عکس چاپ شده بعلاوه ۶ فریم عکس قدیمی سوزن دوزی شده را در بر می گیرد. چیدمان این نمایش از ۲۵ بطری شیشه که حاوی گل های خشک، عکس، دکمه و نخ است، تشکیل شده است.
خاطرات زن که عکس هایش هستند، در بطری محبوس شده و درِ چوب پنبه ای از گریختن آنها جلوگیری می کند! گویی تمام زندگی زن در یک بطری جا گرفته است. مخاطب می تواند با دقت در بطری ها، عکس ها و محتویات آنرا کاوش کند. نازلی عباسی متولد ۱۳۵۶ در آبادان است و کارشناسی ارشد پژوهش هنر از دانشکده هنر و معماری تهران دارد. او منتخب سیزدهمین بی ینال عکس ایران (۱۳۹۳) است و تألیف کتابی پژوهشی در رابطه با عکاسی جنگ در کارنامه اش دیده می شود. عباسی در کنار شرکت در نمایشگاه های گروهی، کیوریتور چند نمایشگاه گروهی عکس هم بوده است.
عباسی در رابطه با دلیل تلفیق عکاسی و هنرهای مفهومی در این نمایشگاه به خبرنگار مهر توضیح داد: امروز و در جریان هنر معاصر بیان هنری با مدیوم های مختلفی صورت می گیرد که نمی توان آنها را به صورت کامل از هم تفکیک کرد. هنر امروز در شاخه های مخلتف خود، هم پوشانی دارد و تفکیک آنها از هم مبحث هنر امروز نیست. من عکاسی، فتومونتاژ، کلاژ و سوزن دوزی را در این مجموعه ترکیب کردم، چون که نگاهم در این مجموعه یک نگاه عکاسانه صرف نبود بلکه تلاش داشتم با کمی دخل و تصرف در عکاسی به بیان ایده و احساس خود بپردازم؛ ضمن این که احساس می کنم این تنوعِ بیان به جذابیت بصری نمایشگاه کمک خواهدنمود.

عکس های خانوادگی هم اسناد تاریخی هستند
وی در پاسخ به این پرسش که آیا نگاهشدر عکاسی همچون نگاه عکاسان و پژوهشگران عکاسی به آلبوم های خانوادگی، تصاویر پرسنلی و خاطرات شخصی است، اظهار داشت: آن گونه که سوزان سانتاگ می گوید «عکاسی هنری سوگوار است». هر پرتره ای که توسط دوربین ثبت می شود با گذشت زمان بوی مرگ و سوگ می گیرد. هر عکس لحظه ای را ثبت می کند که دیگر قابل تکرار نیست و وقتی از شخصی عکس می گیریم او را در همان لحظه خاص ثبت و تمام می نماییم. تصاویر خانوادگی که شاید هنگام ثبت چندان جدی و مهم به نظر نمی رسند به عقیده من، اسناد تاریخی هستند که می توانند بطور جدی در مطالعات اجتماعی و جامعه شناسی و تاریخی مورد توجه پژوهشگران واقع شوند.
حس احترام و قداست برای تصاویر خانوادگی
عباسی در رابطه با اینکه تا چه حد قایل به محتوای شمایل نگارانه تصاویر خانوادگی است، اظهار داشت: عکاسی در فلسفه و جایگاه وجودی خود خصلت شمایل نگاری در گذشته را تداوم داده و بر اصالت آن تاکید می کند. عکس ها بخصوص پرتره انسان هایی که از دنیا رفته اند، گاه درون یک قاب جنبه شمایلی دارند که بسیار مورد احترام و توجه بستگان است. صحنه غبار روبی از قاب عکس فردی متوفی را بارها در سینما و تلویزیون مشاهده کردیم و حس قداست و احترام را دیده ایم. همچنین، این جنبه از عکس را در سالهای جنگ تحمیلی در مورد عکس شهدا از جانب مردم و خانواده هایشان بسیار لمس کرده ایم.
وی در توضیح اتفاقی کشف کردن تصاویر آلبوم خانوادگی که در استیتمنت نمایشگاه به آن اشاره نموده است، اظهار داشت: یکی از دوستان من در شهر نورنبرگ آلمان تحصیل می کند و از علاقه من به تصاویر خانوادگی قدیمی آگاه است. او این عکس ها را در سه هفته از بساط یک دستفروش خریداری نموده و تلاش نموده بود صرفا تصاویر یک زن را از میان انبوه عکس ها جدا کند و تصاویر دوران نوجوانی تا پیری او را خریداری کرد، به ایران آورد و به من داد.
این هنرمند عکاس در رابطه با تعداد بطری های شیشه ای که حاوی گل های خشک، عکس، دکمه و نخ هستند، هم بیان کرد: ۲۵ بطری شیشه ای به لحاظ تعداد، فلسفه خاصی ندارند و من صرفا به جنبه چیدمان آنها دقت کردم؛ چون از قبل می دانستم در کدام قسمت گالری نصب خواهند شد، بدین سبب یک ردیف ۱۲ تایی و یک ردیف ۱۳ تایی در نظر گرفتم.
وی در انتها در رابطه با وضعیت امروز عکاسی جنگ توضیح داد: آنچه من در کتابم بررسی کردم، وضعیت عکاسی در سالهای جنگ تحمیلی عراق ضد ایران بود و عکسهایی در مطبوعات چاپ می شد که هیچ تشابهی با عکاسی جنگ امروز ندارد. عکاس جنگ امروز علاوه بر دوربین دیجیتال به موبایل و اینترنت دسترسی دارد، عکاس جنگ امروز با وجود فضای مجازی، خود صاحب رسانه است. بزرگ ترین مسأله در بازه زمانی که من بررسی کردم ارسال فیلم ظهور نشده و عکس ها به روزنامه و مجله مربوطه بود. یعنی در این نوع عکاسی عنصر «زمان» بشدت تغییر کرده است.