به گزارش آبنما کار، «نزدیک غروب بود احساس کردم چیزی از دور درحال حرکت است. با دقت بیشتری نگاه کردم کاملا مشخص بود سه نفر درحال دویدن به سوی ما بودند، در راه مرتب زمین می خوردند و بلند می شدند. میان سرخی غروب بالاخره آنها به خاکریز ما رسیدند. پرسیدیم از کجا می آیید؟ گفتند: از بچه های گردان کمیل هستیم. با اضطراب پرسیدم: پس بقیه چی شدند؟ حال حرف زدن نداشتند، کمی مکث کردند.»
به گزارش آبنما کار به نقل از ایسنا، ابراهیم هادی اول اردیبهشت سال ۱۳۳۶ در محله شهید سعیدی حوالی میدان خراسان متولد شد. او چهارمین فرزند خانواده بشمار می رفت. با اینحال پدرش مشهدی محمد حسین به او علاقه خاصی داشت. او نیز منزلت پدر خویش را بدرستی شناخته بود. پدری که توانسته بود فرزندانش را به بهترین نحو تربیت کند.
ابراهیم نوجوان بود که طعم تلخ یتیمی را چشید. دوران دبستان را به مدرسه طالقانی و دبیرستان را نیز در مدارس ابوریحان و کریم خان درس خواند. سال۱۳۵۵ توانست دیپلم ادبی بگیرد. از همان سالیان پایانی دبیرستان مطالعات غیردرسی را نیز آغاز کرد. حضور در «هیئت جوانان وحدت اسلامی» و همراهی وشاگردی استادی نظیر «علامه محمد تقی جعفری» بسیار در رشد شخصیتی ابراهیم موثر بود. در دوران پیروزی انقلاب شجاعت های خیلی از خود نشان داد.
او همزمان با تحصیل علم به کار در بازار تهران مشغول بود. بعد از پیروزی انقلاب در سازمان تربیت بدنی مشغول و پس از آن به آموزش پرورش منتقل شد. ابراهیم همچون معلمی فداکار و متعهد به تربیت دانش آموزانش پرداخت. اهل ورزش بود. با ورزش پهلوانی یعنی ورزش باستانی آغاز کرد و در والیبال و کشتی بی نظیر بود. هیچ گاه در هیچ میدانی پا پس نکشید و مردانه ایستاد. مردانگی او را می توان در ارتفاعات سر به فلک کشیده «بازی دراز» و «گیلانغرب» تا دشت های سوزان جنوب مشاهده کرد. حماسه های وی در این مناطق هنوز در یاد همرزمانش می درخشد. ابراهیم در عملیات «والفجر مقدماتی»، پنج روز به همراه بچه های گردان «کمیل» و «حنظله» در کانال های «فکه» مقاومت کردند و تسلیم دشمن نشدند.
عاقبت در روز بیست و دو بهمن سال ۶۱ پس از فرستادن بچه های باقیمانده به پشت خط مقدم او تنها ماند و از آن پس دیگر کسی او را ندید و گم نام باقی ماند. مزار یادبود این قهرمان شهید در قطعه ۲۶ گلزار شهدای بهشت زهرا(س) بچشم میخورد.
ابراهیم به سبب خاصیت هایی اخلاقی، فرماندهی و شخصیتی ای که داشته است تابحال به عنوان یکی از شهدای مفقودالجسدی شناخته می شود که شنیدن زندگی نامه او برای هر جوانی دل انگیز و هیجان آور است. در یکی از خاطرات درباره ی او نقل شده است: «درهمان ایام پایانی دبستان ابراهیم کاری کرد که پدر عصبانی شد و اظهار داشت که ابراهیم برو بیرون و تا شب هم برنگرد. ابراهیم تا شب به خانه نیامد. همه خانواده ناراحت بودند که برای ناهار چه کار کرده. اما روی حرف پدر حرفی نمی زدند. شب بود که ابراهیم برگشت با ادب به همه سلام کرد. سوال شد ناهار چه کار کردی؟ پدر در صورتیکه هنوز ناراحت نشان می داد منتظر جواب ابراهیم بود. ابراهیم خیلی آهسته اظهار داشت که تو کوچه راه می رفتم دیدم یک پیرزن کلی وسایل خریده و نمیدونه چیکار کنه و چطوری بره خونه. من هم رفتم کمک کردم وسایلش را تا منزلش بردم. پیرزن هم کلی تشکر کرد و سکه پنج ریالی به من داد. نمی خواستم قبول کنم، ولی خیلی اصرار کرد. من هم مطمئن بودم این پول حلاله چون براش زحمت کشیده بودم. ظهر با همان پول نان خریدم و خوردم.»
یکی از آشنایان ابراهیم درباره ی ادب او روایت می کند: «با موتور می رفتیم که موتور سواری جلوی ما پیچید و با آنکه مقصر بود، به ما بی احترامی کرد. من دوست داشتم ابراهیم با آن بدن قوی ای که داره پائین بیاید و جوابش را بدهد. ولی ابراهیم با آن لبخندی که به لب داشت در جواب عمل او اظهار داشت: سلام. خسته نباشید. موتور سوار عصبانی یکدفعه جا خورد.»
درباره ی چگونگی شهادت ابراهیم نیز یکی از همرزمانش نقل می کند: «به بچه های گردان گفتم عراق دارد کار کانال کمیل را تمام می کند چون فقط آتش و دود بود که دیده می شد. اما هنوز امید داشتم. با خودم گفتم: ابراهیم شرایط بدتر از این را سپری کرده اما وقتی یاد حرفاهایش افتادم دلم لرزید. نزدیک غروب بود احساس کردم چیزی از دور درحال حرکت است. با دقت بیشتری نگاه کردم کاملا مشخص بود سه نفر درحال دویدن به سوی ما بودند، در راه مرتب زمین می خوردند و بلند می شدند. میان سرخی غروب بالاخره آنها به خاکریز ما رسیدند. پرسیدیم از کجا می آیید؟ گفتند: از بچه های گردان کمیل هستیم. با اضطراب پرسیدم: پس بقیه چی شدند؟ حال حرف زدن نداشتند، کمی مکث کردند و ادامه دادند: ما این دو روز زیر جنازه ها مخفی شده بودیم، اما یکی بود که این پنج روز کانال رو سر پا نگه داشته بود. یکی از این سه نفر باردیگر نفسی تازه کرد و اضافه کرد: عجب آدمی بود! یک طرف آر. پی. جی می زد، یک طرف با تیربار شلیک می کرد. عجب قدرتی داشت. یکی از آنها اضافه کرد: همه شهدا را انتهای کانال کنار هم چیده بود. آذوقه و آب رو تقسیم می کرد، به مجروحان رسیدگی می کرد. اصلا این پسرخستگی نداشت. گفتم: از کی دارید حرف می زنید مگر فرمانده ه تان شهید نشده بود؟ اظهار داشت: جوانی بود که نمی شناختمش. موهایش کوتاه بود، شلوار «کردی» پایش بود، دیگری اظهار داشت: روز اول هم یه چفیه عربی دور گردنش بود. چه صدای قشنگی داشت. برای ما مداحی هم می کرد و روحیه می داد. داشت روح از بدنم خارج می شد. سرم داغ شده بود.
آب دهانم را فرو دادم چون که اینها مشخصات ابراهیم بود. با نگرانی نشستم و دستانش را گرفتم با چشمانی گرد شده از تعجب گفتم: آقا ابرام رو میگی درسته؟ الان کجاست؟ اظهار داشت: آره انگار یکی دوتا از بچه های قدیمی آقا ابراهیم صداش می کردند. یکی دیگر اظهار داشت: تا آخرین لحظه که عراق آتش می ریخت زنده بود، به ما اظهار داشت: عراق نیروهایش را عقب برده است حتما می خواهد آتش سنگین بریزد، شما هم اگر حال دارید تا این اطراف خلوت است عقب بروید. دیگری اظهار داشت: من دیدم که او را زدند. با همان انفجارهای اول افتاد روی زمین. بی اراده بدنم سست شد. دیگر نمی توانستم خودم را کنترل کنم. سرم را روی خاک گذاشتم و تمام خاطراتی که با ابراهیم داشتم در ذهنم مرور شد. از گود زورخانه تا گیلان غرب و… بوی شدید باروت و صدای انفجار با هم آمیخته شده بود! رفتم لب خاکریز می خواستم به سوی کانال حرکت کنم یکی از بچه ها گفت با رفتن تو ابراهیم بر نمی گردد. همه بچه ها حال و روز من را داشتند. وقتی وارد دوکوهه شدیم صدای حاج صادق آهنگران درحال پخش بود: «ای از سفر برگشتگان کو شهیدانتان کو شهیدانتان؟ » صدای گریه بچه ها بیشتر شد. خبر شهادت و مفقود شدن ابراهیم خیلی سریع بین بچه ها پخش گردید. یکی از رزمنده ها که با پسرش در جبهه بود اظهار داشت: همه داغدار ابراهیم هستیم. به خدا اگر پسرم شهید شده بود آنقدر ناراحت نمی شدم. هیچ کس نمی داند ابراهیم چه آدم بزرگی بود. او همیشه از خدا می خواست گم نام بماند.»
همین طور یکی از اعضاء خانواده شهید ابراهیم هادی درباره ی چگونگی گفتن خبر شهادت به مادرشان را این چنین توضیح می دهد: «پنج ماه از شهادت ابراهیم گذشت. هر چه مادر از ما پرسید که چرا ابراهیم مرخصی نمی آید با بهانه های مختلف بحث را عوض می کردیم و می گفتیم: الآن عملیات است، درحال حاضر نمی تواند به تهران بیاید. خلاصه هر روز چیزی می گفتیم. تا این که یکبار دیدم مادر آمده داخل اتاق و روبروی عکس ابراهیم نشسته است و اشک می ریزد.
آمدم جلو و گفتم: مادر چی شده؟، اظهار داشت: من بوی ابراهیم رو حس می کنم. ابراهیم الآن توی این اتاقه، همینجا و… وقتی گریه اش کمتر شد اظهار داشت: من مطمئن هستم که ابراهیم شهید شده است. ابراهیم دفعه آخر خیلی با دفعات دیگه فرق کرده بود، هر چی به او گفتم: بیا برایت به خواستگاری برویم می اظهار داشت: نه مادر، من مطمئنم که برنمی گردم. نمی خواهم چشم گریانی گوشه خانه منتظر من باشد. چند روز بعد مادر باردیگر جلوی عکس ابراهیم ایستاده بود و گریه می کرد. ما هم بالاخره مجبور شدیم از دایی بخواهیم به مادر حقیقت رو را بگوید. آن روز حال مادر به هم خورد و ناراحتی قلبی او شدید شد و در سی. سی. یو بیمارستان بستری شد.»
به گزارش آبنما کار به نقل از ایسنا کتاب «سلام بر ابراهیم» در صفحه ۱۳۵ به بیان خاطرات و بخشهایی از زندگی نامه این پهلوان شهید پرداخته است.