آبنما کار: خراسان رضوی سال 1404 از راه رسیده است. لحظات باشکوه تحویل سال با ذکر «یا مقلب القلوب و الابصار» در حرم امام رضا (ع) طنین انداز شد و الان اولین ساعت این سال نو در فضایی آکنده از دعا و نیایش سپری می شود.
اینجا در حرم مطهر رضوی تحویل سال نو فقط یک تغییر تقویمی، بلکه نقطه عطفی معنوی است؛ سفری که امسال با ماه مبارک رمضان هم زمان شده و دل های عاشقان را بالاتر از همیشه به ملکوت پیوند زده است. شب گذشته، زوار احیای نخستین شب قدر را در جوار بارگاه امام رئوف به جا آوردند و بعد از آن با چشمانی اشک بار به استقبال سپیده دم و لحظه تحویل سال رفتند.
بعد از تحویل سال، سکوتی عمیق بر فضای حرم حاکم شد. برای چند ثانیه، انگار هیچ کس نفس نمی کشید. تنها زمزمه هایی که از عمق جان برمی آمد، در بین صحن ها پیچیده بود. برخی زوار هنوز اشک هایشان را پاک نکرده اند، برخی دیگر در کنار سقاخانه ایستاده اند، جرعه ای آب می نوشند و به آسمان چشم دوخته اند، امید دارند که در این لحظات، سرنوشتشان به بهترین شکل رقم بخورد.
در بین جمعیت، نگاه ها به گنبد طلایی دوخته شده است؛ نور صبحگاهی بر آن تابیده و درخشش طلای آن، دل ها را تسخیر کرده است. زائرانی که از راه های دور آمده اند، حالا به آرزویشان رسیده اند؛ ایستادن در کنار بارگاه امام مهربانی ها، درست در لحظه ای که سالی کهنه جای خودرا به سالی نو داده است.

سالی که با اشک و امید شروع شد

امسال حرم مطهر رضوی شاهد تقاطعی تاریخی بود؛ میان نوروز و رمضان، میان تحویل سال و شب قدر. چه شروع مبارکی که سالی نو را با طهارت دل، با توبه ای خالصانه، با ذکر یا علی و یا حسین و یا رضا (ع) شروع نماییم. مؤمنانی که شب گذشته را در احیا و دعا سپری کرده بودند، حالا بعد از تحویل سال، دل هایشان سبک تر شده و امیدهایشان روشن تر از همیشه است.
در همین حال جوانی کنار مادر پیر خود نشسته، دستان او را در دست گرفته و آرام زیر لب دعا می کند. در چشمان مادر اشکی جمع شده که مشخص نیست از دلتنگی سال قبل است یا امید سال پیش رو.
چند قدم آن سوتر، گروهی از نوجوانان دست در گردن یکدیگر عکس یادگاری می گیرند، شاید سال ها بعد، وقتی به این عکس نگاه کنند، به یاد بیاورند که سالی نو را در کنار امام رئوف شروع کردند.
نور روز بر صحن های حرم گسترده شده است. در این اولین ساعت سال، زوار هنوز در فضای روحانی حرم حضور دارند. برخی قرآن به دست گرفته اند و قرائت را ادامه می دهند، گروهی کنار گنبد فیروزه ای نشسته اند و آرام ذکر می گویند.
کودکی در آغوش مادرش به خواب رفته، در صورتیکه مادر، با چشمانی اشک آلود، بازهم دستانش را به سوی ضریح بالا برده و زیر لب دعا می خواند. پدری که دستان فرزندش را در دست گرفته، آرام زیر لب نجوا می کند. خانواده ای که از راهی دور به اینجا آمده اند، در سکوتی عمیق فرو رفته اند، گویی هنوز درحال و هوای مناجات های دیشب اند و دل هایشان را یکسره به امام رئوف سپرده اند.
در صحن های مختلف، زوار یکی یکی از جا برمی خیزند، اما دل کندن دشوار است. برخی هنوز کنار ضریح ایستاده اند، انگار نمی خواهند این لحظات را به انتها برسانند.
در این لحظات ناب، هیچ کس در مشهد تنها نیست. گویی همه اعضاء یک خانواده اند، گردهم آمده در سایه سار ضریحی که ملجاء حاجت هاست. و این همان حقیقتی است که حرم امام رضا (ع) را در هر سال و هر نوروز، به قلب تپنده عاشقان بدل می کند.